κείμενο από το ypodomes.com
Δύσκολη η περίοδος που διανύουμε. Σε μία χώρα που όλα γίνονται με τον δύσκολο τρόπο, έχουμε μάθει πλέον εδώ και 5 χρόνια να ζούμε με αυτό που λένε οι Ιταλοί «vivere pericolosamenete». Το «ζην επικινδύνως» όμως φέρνει τρομερές παράπλευρες απώλειες.
Η απουσία ηρεμίας στην καθημερινή ζωή της χώρας δημιουργεί βασικά προβλήματα στην προσπάθεια να περάσουμε σε μία βιώσιμη κατάσταση για τα επόμενα χρόνια και να υπάρξει η βάση για την ανάπτυξη που θα φέρει καλύτερες μέρες.
Εδώ έχουμε ένα παράδοξο. Στη χώρα αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται έργα πολλών δισεκατομμυρίων που θα έπρεπε κανονικά να φέρουν σε μία Άνοιξη την κατασκευή. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Βρισκόμαστε σε μία πάλη για την ύπαρξη αυτού του μεγάλου κλάδου που παραδοσιακά είναι από τους πυλώνες της ελληνικής οικονομίας.
Γιατί με μία τόσο μεγάλη ατζέντα έργων δεν έχουμε καλές μέρες στην κατασκευή; Τι γίνεται λάθος και αντί να έχουμε συμβολή στην ανάπτυξη έχουμε ένα κενό; Μήπως τελικά τα έργα δεν φέρνουν ανάπτυξη;
Η κουβέντα κάπου εδώ μάλλον ξεφεύγει. Φυσικά και τα έργα φέρνουν ανάπτυξη. Παραδοσιακά όταν μία χώρα είναι σε κρίση δίνει ώθηση σε έργα και υποδομές για να επενδύσει στο μέλλον. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως αυτή τη στιγμή στη χώρα μας το 70% των έργων και των μεγάλων έργων γίνεται εκτός Αττικής, εκτός Θεσσαλονίκης.
Η διάχυση αυτή φέρνει και ένα θολό αποτέλεσμα στο πως φαίνεται η ανάπτυξη. Εγώ θα έλεγα να αντιστρέψουμε την ερώτηση. Τελικά αν δεν είχαμε αυτά τα έργα μήπως θα ήμασταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση; Μήπως το τραύμα της κατασκευής είναι τόσο μεγάλο από την κρίση που δεν φτάνουν τα μεγάλα έργα για να δώσουν μία καλύτερη εικόνα και να φέρουν καλύτερες μέρες;
Γιατί, μπορεί όντως να έχουμε ένα πολύ μεγάλο πακέτο έργων, ίσως το μεγαλύτερο από εποχής προετοιμασίας των Ολυμπιακών του 2004 αλλά απουσιάζει ένα βασικό, το μεγαλύτερο θα έλεγα, κομμάτι των κατασκευών. Η οικοδομή.
Δεν έχω πρόχειρα στοιχεία αλλά νομίζω ότι σε επίπεδο οικοδομικής δραστηριότητας έχουμε γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω. Έτσι λοιπόν, όσο και να προσπαθήσουμε μέσα από μεγάλα έργα να δώσουμε ανάσα στον τεχνικό και κατασκευαστικό τομέα αν δεν δώσουμε το φιλί της ζωής στην οικοδομή, θα έχουμε συνεχώς το ίδιο φαινόμενο.
Να μην φαίνεται το αποτέλεσμα των μεγάλων έργων της Ελλάδας.
Επίσης, εδώ και χρόνια πλέον δεν έχουμε μεγάλα ιδιωτικά έργα. Όσα γίνονται είναι μετά από κόπους και μάχες με το ελληνικό κατεστημένο που δεν θέλει τους «ξένους», που ενίσταται στην «καταστροφή του φυσικού κάλλους» της χώρας μας, που δεν μας γεμίζει το μάτι η θέληση κάποιος να ρίξει δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια και να δώσει θέσεις εργασίας και φόρους στο Κράτος.
Τελικά μας φταίνε τα μεγάλα έργα που δεν βλέπουμε καλύτερες μέρες στον κόσμο των κατασκευών και στην ανάπτυξη ή η γενικότερη ματιά μας στο πως θέλουμε να δούμε αυτόν τον γίγαντα της ελληνικής οικονομίας; Δυνατό ή ταπεινωμένο;
Δύσκολη η περίοδος που διανύουμε. Σε μία χώρα που όλα γίνονται με τον δύσκολο τρόπο, έχουμε μάθει πλέον εδώ και 5 χρόνια να ζούμε με αυτό που λένε οι Ιταλοί «vivere pericolosamenete». Το «ζην επικινδύνως» όμως φέρνει τρομερές παράπλευρες απώλειες.
Η απουσία ηρεμίας στην καθημερινή ζωή της χώρας δημιουργεί βασικά προβλήματα στην προσπάθεια να περάσουμε σε μία βιώσιμη κατάσταση για τα επόμενα χρόνια και να υπάρξει η βάση για την ανάπτυξη που θα φέρει καλύτερες μέρες.
Εδώ έχουμε ένα παράδοξο. Στη χώρα αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται έργα πολλών δισεκατομμυρίων που θα έπρεπε κανονικά να φέρουν σε μία Άνοιξη την κατασκευή. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Βρισκόμαστε σε μία πάλη για την ύπαρξη αυτού του μεγάλου κλάδου που παραδοσιακά είναι από τους πυλώνες της ελληνικής οικονομίας.
Γιατί με μία τόσο μεγάλη ατζέντα έργων δεν έχουμε καλές μέρες στην κατασκευή; Τι γίνεται λάθος και αντί να έχουμε συμβολή στην ανάπτυξη έχουμε ένα κενό; Μήπως τελικά τα έργα δεν φέρνουν ανάπτυξη;
Η κουβέντα κάπου εδώ μάλλον ξεφεύγει. Φυσικά και τα έργα φέρνουν ανάπτυξη. Παραδοσιακά όταν μία χώρα είναι σε κρίση δίνει ώθηση σε έργα και υποδομές για να επενδύσει στο μέλλον. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως αυτή τη στιγμή στη χώρα μας το 70% των έργων και των μεγάλων έργων γίνεται εκτός Αττικής, εκτός Θεσσαλονίκης.
Η διάχυση αυτή φέρνει και ένα θολό αποτέλεσμα στο πως φαίνεται η ανάπτυξη. Εγώ θα έλεγα να αντιστρέψουμε την ερώτηση. Τελικά αν δεν είχαμε αυτά τα έργα μήπως θα ήμασταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση; Μήπως το τραύμα της κατασκευής είναι τόσο μεγάλο από την κρίση που δεν φτάνουν τα μεγάλα έργα για να δώσουν μία καλύτερη εικόνα και να φέρουν καλύτερες μέρες;
Γιατί, μπορεί όντως να έχουμε ένα πολύ μεγάλο πακέτο έργων, ίσως το μεγαλύτερο από εποχής προετοιμασίας των Ολυμπιακών του 2004 αλλά απουσιάζει ένα βασικό, το μεγαλύτερο θα έλεγα, κομμάτι των κατασκευών. Η οικοδομή.
Δεν έχω πρόχειρα στοιχεία αλλά νομίζω ότι σε επίπεδο οικοδομικής δραστηριότητας έχουμε γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω. Έτσι λοιπόν, όσο και να προσπαθήσουμε μέσα από μεγάλα έργα να δώσουμε ανάσα στον τεχνικό και κατασκευαστικό τομέα αν δεν δώσουμε το φιλί της ζωής στην οικοδομή, θα έχουμε συνεχώς το ίδιο φαινόμενο.
Να μην φαίνεται το αποτέλεσμα των μεγάλων έργων της Ελλάδας.
Επίσης, εδώ και χρόνια πλέον δεν έχουμε μεγάλα ιδιωτικά έργα. Όσα γίνονται είναι μετά από κόπους και μάχες με το ελληνικό κατεστημένο που δεν θέλει τους «ξένους», που ενίσταται στην «καταστροφή του φυσικού κάλλους» της χώρας μας, που δεν μας γεμίζει το μάτι η θέληση κάποιος να ρίξει δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια και να δώσει θέσεις εργασίας και φόρους στο Κράτος.
Τελικά μας φταίνε τα μεγάλα έργα που δεν βλέπουμε καλύτερες μέρες στον κόσμο των κατασκευών και στην ανάπτυξη ή η γενικότερη ματιά μας στο πως θέλουμε να δούμε αυτόν τον γίγαντα της ελληνικής οικονομίας; Δυνατό ή ταπεινωμένο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου