κείμενο από το ypodomes.com
Ένα από τα μεγάλα Βατερλό των Ελληνικών έργων είναι χωρίς αμφισβήτηση τα νέα μεγάλα έργα με παραχώρηση. Το κακό ξεκίνημα έγινε τις παραμονές της κρίσης (το 2009) με την εξαγγελία δημοπράτησης του Νέου Αεροδρομίου στο Καστέλλι Ηρακλείου.
Από εκεί και έπειτα κανένα τέτοιο έργο δεν έχει καταφέρει να σταθεί. Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Σε μία χώρα που σπαράζει καθημερινά και το βιοτικό της επίπεδο συρρικνώνεται σε βαθμό που θυμίζει την Αμερική του `30 ποιος θα μπορούσε να έρθει να ρίξει χρήματα και να κάνει έργα με ανταπόδοση την εκμετάλλευση τους για αρκετές δεκάδες χρόνια.
Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει ομαλοποίηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει ακόμα. Είναι γεγονός πως έχουν γίνει εντυπωσιακά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το 2009 ότι 3 χρόνια μετά ένα συντηρητικό κόμμα θα έκανε κυβέρνηση με ένα κεντρώο και ένα αριστερό κόμμα.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, βλέπουμε ότι και πάλι δόθηκαν μεταγενέστερες ημερομηνίες στα έργα που προωθούνται με την μέθοδο της παραχώρησης. Επίσης βλέπουμε οι διαπραγματεύσεις για τους αυτοκινητόδρομους που ουσιαστικά είναι στην ίδια κατηγορία να μην ολοκληρώνονται.
Η συνεχής διαπραγμάτευση και παράταση των ημερομηνιών είναι απόλυτα συνδεδεμένος και την πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα. Οι τράπεζες που συμμετέχουν στα κοινοπρακτικά σχήματα για τους αυτοκινητόδρομους δεν είναι πρόθυμες να ανοίξουν τις στρόφιγγες πριν ολοκληρωθεί το πολιτικό θρίλερ και οριστικοποιηθεί η νέα κατάσταση στην Ελλάδα.
Κατά την άποψη μου δεν ευσταθεί το σενάριο του κουρέματος του δρόμου (εκτός από το τμήμα της Ολυμπίας Οδού Πύργος-Τσακώνα). Πιστεύω πως κανένα σοβαρό εταιρικό σχήμα με χρηματοδότηση από τις τράπεζες θα ήθελε να λειτουργήσει ένα κουρεμένο δρόμο.
Στην περίπτωση της Κεντρικής Οδού Ε65 αν κουρευτεί το βόρειο τμήμα από την Καλαμπάκα μέχρι τα Γρεβενά ο δρόμος χάνει όλη την υπεραξία του, δηλαδή την σύνδεση με την Βόρεια Ελλάδα και κατ` επέκταση την γρήγορη σύνδεση του με τους Βόρειους γείτονες Αλβανία και Σκόπια.
Αυτό θα μείωνε δραματικά τους καθημερινούς χρήστες του δρόμου σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τοπικός. Αν ο δρόμος σταματήσει στην Καλαμπάκα τότε την κίνηση με βελτιώσεις θα μπορούσε να την εξυπηρετήσει με άνεση ο υπάρχων άξονας χωρίς να χρειάζεται να ξοδευτούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Το ίδιο πιστεύω και για την περίπτωση της Ιόνιας Οδού, δεν μπορεί να κοπεί το πέρασμα από την Παλιοβούνα γιατί είναι το τμήμα εκκίνησης του άξονα. Αν παραμείνει το σημείο ως έχει τότε θα έχουμε σημαντικές καθυστερήσεις και θα ζήσουμε φαινόμενα Κακιάς Σκάλας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε προβλήματα με τους ίδιους τους χρήστες, με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις Περιφέρειες.
Όσον αφορά τις περιπτώσεις των έργων για τις Υποθαλάσσιες Σαλαμίνας, Λευκάδας, το Αεροδρόμιο στο Καστέλι και τον άξονα Ελευσίνα-Θήβα-Υλίκη σωστά πάρθηκε η απόφαση να μετακινηθούν χρονικά για να δώσουν τον κατάλληλο χρόνο να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη χώρα και να προσελκύσει επενδυτές.
Για αυτούς (και όχι μόνο) τους λόγους δεν περιμένουμε κανένα μεγάλο έργο με ιδιωτική χρηματοδότηση να προχωρήσει ουσιαστικά το επόμενο διάστημα. Βλέπετε η πολιτική πάντα μπλέκεται με την οικονομική αλλά και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ανάλογα με τις περιστάσεις η Ελλάδα θα γίνει κατασκευαστικό Ελντοράντο ή Κατασκευαστικό φιάσκο της Ευρώπης.
Ένα από τα μεγάλα Βατερλό των Ελληνικών έργων είναι χωρίς αμφισβήτηση τα νέα μεγάλα έργα με παραχώρηση. Το κακό ξεκίνημα έγινε τις παραμονές της κρίσης (το 2009) με την εξαγγελία δημοπράτησης του Νέου Αεροδρομίου στο Καστέλλι Ηρακλείου.
Από εκεί και έπειτα κανένα τέτοιο έργο δεν έχει καταφέρει να σταθεί. Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Σε μία χώρα που σπαράζει καθημερινά και το βιοτικό της επίπεδο συρρικνώνεται σε βαθμό που θυμίζει την Αμερική του `30 ποιος θα μπορούσε να έρθει να ρίξει χρήματα και να κάνει έργα με ανταπόδοση την εκμετάλλευση τους για αρκετές δεκάδες χρόνια.
Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει ομαλοποίηση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει ακόμα. Είναι γεγονός πως έχουν γίνει εντυπωσιακά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το 2009 ότι 3 χρόνια μετά ένα συντηρητικό κόμμα θα έκανε κυβέρνηση με ένα κεντρώο και ένα αριστερό κόμμα.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, βλέπουμε ότι και πάλι δόθηκαν μεταγενέστερες ημερομηνίες στα έργα που προωθούνται με την μέθοδο της παραχώρησης. Επίσης βλέπουμε οι διαπραγματεύσεις για τους αυτοκινητόδρομους που ουσιαστικά είναι στην ίδια κατηγορία να μην ολοκληρώνονται.
Η συνεχής διαπραγμάτευση και παράταση των ημερομηνιών είναι απόλυτα συνδεδεμένος και την πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα. Οι τράπεζες που συμμετέχουν στα κοινοπρακτικά σχήματα για τους αυτοκινητόδρομους δεν είναι πρόθυμες να ανοίξουν τις στρόφιγγες πριν ολοκληρωθεί το πολιτικό θρίλερ και οριστικοποιηθεί η νέα κατάσταση στην Ελλάδα.
Κατά την άποψη μου δεν ευσταθεί το σενάριο του κουρέματος του δρόμου (εκτός από το τμήμα της Ολυμπίας Οδού Πύργος-Τσακώνα). Πιστεύω πως κανένα σοβαρό εταιρικό σχήμα με χρηματοδότηση από τις τράπεζες θα ήθελε να λειτουργήσει ένα κουρεμένο δρόμο.
Στην περίπτωση της Κεντρικής Οδού Ε65 αν κουρευτεί το βόρειο τμήμα από την Καλαμπάκα μέχρι τα Γρεβενά ο δρόμος χάνει όλη την υπεραξία του, δηλαδή την σύνδεση με την Βόρεια Ελλάδα και κατ` επέκταση την γρήγορη σύνδεση του με τους Βόρειους γείτονες Αλβανία και Σκόπια.
Αυτό θα μείωνε δραματικά τους καθημερινούς χρήστες του δρόμου σε σημείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τοπικός. Αν ο δρόμος σταματήσει στην Καλαμπάκα τότε την κίνηση με βελτιώσεις θα μπορούσε να την εξυπηρετήσει με άνεση ο υπάρχων άξονας χωρίς να χρειάζεται να ξοδευτούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Το ίδιο πιστεύω και για την περίπτωση της Ιόνιας Οδού, δεν μπορεί να κοπεί το πέρασμα από την Παλιοβούνα γιατί είναι το τμήμα εκκίνησης του άξονα. Αν παραμείνει το σημείο ως έχει τότε θα έχουμε σημαντικές καθυστερήσεις και θα ζήσουμε φαινόμενα Κακιάς Σκάλας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε προβλήματα με τους ίδιους τους χρήστες, με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις Περιφέρειες.
Όσον αφορά τις περιπτώσεις των έργων για τις Υποθαλάσσιες Σαλαμίνας, Λευκάδας, το Αεροδρόμιο στο Καστέλι και τον άξονα Ελευσίνα-Θήβα-Υλίκη σωστά πάρθηκε η απόφαση να μετακινηθούν χρονικά για να δώσουν τον κατάλληλο χρόνο να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη χώρα και να προσελκύσει επενδυτές.
Για αυτούς (και όχι μόνο) τους λόγους δεν περιμένουμε κανένα μεγάλο έργο με ιδιωτική χρηματοδότηση να προχωρήσει ουσιαστικά το επόμενο διάστημα. Βλέπετε η πολιτική πάντα μπλέκεται με την οικονομική αλλά και την κοινωνική κατάσταση στη χώρα.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως ανάλογα με τις περιστάσεις η Ελλάδα θα γίνει κατασκευαστικό Ελντοράντο ή Κατασκευαστικό φιάσκο της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου