κείμενο από το ypodomes.com
Είμαστε ακριβώς στο κέντρο της Άνοιξης. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα έργα της χώρας. Η επιφανειακή αισιοδοξία για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα μάλλον δεν παραπέμπει στην πραγματική κατάσταση στα εργοτάξια.
Αν και έχουν γίνει πολλά τα τελευταία 3 χρόνια δεν μπορούμε να πούμε πως έχουμε περάσει στο φως. Τα προβλήματα είναι εδώ και παραμένουν στον μέγιστο βαθμό. Η παραγωγή νέων έργων έχει μειωθεί δραστικά και αν δει κάποιος τον πίνακα δημοπρατήσεων του 2014 και του 2015 θα διαπιστώσει έκπληκτος πως δεν υπάρχει τα έργα με προϋπολογισμό άνω των 100εκ.ευρώ είναι μόλις 2.
Αυτό σημαίνει πολλά. Το πρώτο είναι πως έχουμε περάσει στην περίοδο ωρίμανσης της υλοποίησης των έργων που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ οπότε αυτά που δημοπρατούνται τώρα είναι τα «απομεινάρια» του υπάρχοντος πακέτου της Ευρωπαϊκής βοήθειας. Μία άλλη εκτίμηση είναι πως υπάρχουν έργα αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για να δημοπρατηθούν.
Μεγάλη ανάσα αποτελεί το γεγονός πως ουσιαστικά έχουμε ξεπεράσει την «παγωμένη περίοδο», όμως είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να βλέπουμε να μην υπάρχει παραγωγή νέων μεγάλων έργων που θα τροφοδοτήσουν την οικονομία. Στην πραγματικότητα τα έργα που εκτελούνται αυτή τη στιγμή είναι έργα που είχαν προγραμματιστεί μέχρι και λίγο πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα της χώρας το 2009.
Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως δεν βλέπουμε σχεδιασμό σε νέα έργα. Τα έργα που σχεδιάζονται ως μελλοντικά έρχονται από το …παρελθόν. Η νέα γραμμή 4 του Μετρό της Αθήνας, η επέκταση του προαστιακού στο Λαύριο, τα σιδηροδρομικά έργα ολοκλήρωσης του εκσυγχρονισμού του ΠΑΘΕΠ είναι όλα σχεδιασμοί της προηγούμενης δεκαετίας. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα άλλωστε σε μία τεράστια λίστα έργων που παραμένουν στα χαρτιά.
Αν αυτό συνδυαστεί με την απουσία ξένων κατασκευαστικών εταιρειών στα δρώμενα της χώρας τότε τα καμπανάκια κινδύνου θα δούμε πως πολλαπλασιάζονται. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως αυτή η διπλή απουσία νέων έργων και ξένων εταιρειών είναι γιατί απλά έχουμε χάσει μία κατασκευαστική δεκαετία. Εν έτει 2015 ουσιαστικά έχουμε σταματήσει να δημοπρατούμε μεγάλα έργα.
Η κρίση δημιούργησε ένα χάσμα πολλών ετών που πρέπει να καλυφθεί. Μία ολόκληρη γενιά επιχειρήσεων του κατασκευαστικού κλάδου καταδικάστηκε γιατί έπεσε θύμα της κρίσης.
Το κρισιμότερο όμως ερώτημα είναι ΤΙ μπορούμε να κάνουμε για να αναστρέψουμε αυτή την εικόνα, αυτή την κατάσταση; Πρέπει να δώσουμε νέα πνοή στην κατασκευή και σε όλο αυτόν τον πληγωμένο γίγαντα της Ελληνικής Οικονομίας που μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα από αυτά που πιστεύουν μερικοί.
Γιατί μία χαμένη δεκαετία είναι αρκετή και πρέπει να δοθεί νέο όραμα, οι κατασκευές να αποκτήσουν και πάλι τα εφόδια εκείνα που θα της επιτρέψουν να δώσει δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και ελπίδα όχι μόνο στους ανθρώπους αυτής της χώρας αλλά στην ίδια την χώρα.
Είμαστε ακριβώς στο κέντρο της Άνοιξης. Φυσικά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα έργα της χώρας. Η επιφανειακή αισιοδοξία για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα μάλλον δεν παραπέμπει στην πραγματική κατάσταση στα εργοτάξια.
Αν και έχουν γίνει πολλά τα τελευταία 3 χρόνια δεν μπορούμε να πούμε πως έχουμε περάσει στο φως. Τα προβλήματα είναι εδώ και παραμένουν στον μέγιστο βαθμό. Η παραγωγή νέων έργων έχει μειωθεί δραστικά και αν δει κάποιος τον πίνακα δημοπρατήσεων του 2014 και του 2015 θα διαπιστώσει έκπληκτος πως δεν υπάρχει τα έργα με προϋπολογισμό άνω των 100εκ.ευρώ είναι μόλις 2.
Αυτό σημαίνει πολλά. Το πρώτο είναι πως έχουμε περάσει στην περίοδο ωρίμανσης της υλοποίησης των έργων που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ οπότε αυτά που δημοπρατούνται τώρα είναι τα «απομεινάρια» του υπάρχοντος πακέτου της Ευρωπαϊκής βοήθειας. Μία άλλη εκτίμηση είναι πως υπάρχουν έργα αλλά δεν υπάρχουν χρήματα για να δημοπρατηθούν.
Μεγάλη ανάσα αποτελεί το γεγονός πως ουσιαστικά έχουμε ξεπεράσει την «παγωμένη περίοδο», όμως είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να βλέπουμε να μην υπάρχει παραγωγή νέων μεγάλων έργων που θα τροφοδοτήσουν την οικονομία. Στην πραγματικότητα τα έργα που εκτελούνται αυτή τη στιγμή είναι έργα που είχαν προγραμματιστεί μέχρι και λίγο πριν η κρίση χτυπήσει την πόρτα της χώρας το 2009.
Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως δεν βλέπουμε σχεδιασμό σε νέα έργα. Τα έργα που σχεδιάζονται ως μελλοντικά έρχονται από το …παρελθόν. Η νέα γραμμή 4 του Μετρό της Αθήνας, η επέκταση του προαστιακού στο Λαύριο, τα σιδηροδρομικά έργα ολοκλήρωσης του εκσυγχρονισμού του ΠΑΘΕΠ είναι όλα σχεδιασμοί της προηγούμενης δεκαετίας. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα άλλωστε σε μία τεράστια λίστα έργων που παραμένουν στα χαρτιά.
Αν αυτό συνδυαστεί με την απουσία ξένων κατασκευαστικών εταιρειών στα δρώμενα της χώρας τότε τα καμπανάκια κινδύνου θα δούμε πως πολλαπλασιάζονται. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως αυτή η διπλή απουσία νέων έργων και ξένων εταιρειών είναι γιατί απλά έχουμε χάσει μία κατασκευαστική δεκαετία. Εν έτει 2015 ουσιαστικά έχουμε σταματήσει να δημοπρατούμε μεγάλα έργα.
Η κρίση δημιούργησε ένα χάσμα πολλών ετών που πρέπει να καλυφθεί. Μία ολόκληρη γενιά επιχειρήσεων του κατασκευαστικού κλάδου καταδικάστηκε γιατί έπεσε θύμα της κρίσης.
Το κρισιμότερο όμως ερώτημα είναι ΤΙ μπορούμε να κάνουμε για να αναστρέψουμε αυτή την εικόνα, αυτή την κατάσταση; Πρέπει να δώσουμε νέα πνοή στην κατασκευή και σε όλο αυτόν τον πληγωμένο γίγαντα της Ελληνικής Οικονομίας που μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα από αυτά που πιστεύουν μερικοί.
Γιατί μία χαμένη δεκαετία είναι αρκετή και πρέπει να δοθεί νέο όραμα, οι κατασκευές να αποκτήσουν και πάλι τα εφόδια εκείνα που θα της επιτρέψουν να δώσει δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και ελπίδα όχι μόνο στους ανθρώπους αυτής της χώρας αλλά στην ίδια την χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου