Σε απόγνωση ο κατασκευαστικός κλάδος, ποια θα είναι η επόμενη μέρα;

κείμενο από το ypodomes.com

Εισερχόμαστε στο καλοκαίρι του 2016 και η ανησυχία για τον κλάδο των κατασκευών εντείνεται. "Δεν υπάρχουν χρήματα στο Νέο ΕΣΠΑ για τις κατασκευές" μου είπε ο Πρόεδρος του ΣΑΤΕ Ζαχαρίας Αθουσάκης πριν απο λίγες ημέρες.

"Αν υπολογίσεις ότι περίπου σε κάθε Περιφέρεια δίνουν 400εκ.ευρώ και διαιρέσεις τα χρόνια είναι λιγότερα από 80εκ.ευρώ για κάθε έτος. Ποιος θα επιβιώσει με αυτά τα νούμερα" αναρωτήθηκε και η αλήθεια είναι ότι οι δημοπρατήσεις γενικά έργων λιγοστεύουν συνεχώς.

Η επιβίωση του τεχνικού κλάδου δεν είναι υπόθεση που απασχολεί μόνο τον ΣΑΤΕ, απασχολεί όλους τους επαγγελματίες που βλέπουν τον κλάδο να απογυμνώνεται. "Είμαι έτοιμος να φύγω από την Ελλάδα, βρήκα αντικείμενο στο Βερολίνο, έχω ανοίξει εταιρεία εκεί και δεν βλέπω το λόγο να μείνω πλέον εδώ, δεν υπάρχει πια αγορά" μου είπε πολιτικός μηχανικός με πολλά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του, με σημαντικές κατασκευές στο παλμαρέ του.

"Ακόμα και αν ήθελα να μείνω είναι τόσο αβάσταχτη η φορολογία που όσα έσοδα και αν καταφέρω να έχω η απόδοση χρημάτων θα είναι μεγαλύτερη, δεν είναι λογικό αυτό. Τόσα χρόνια προσπαθώ να είμαι συνεπής αλλά πλέον δεν αντέχω άλλο" μου είπε καο δεν βρήκα κάτι να απαντήσω.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, κοιτάς με κατανόηση, προβληματίζεσαι, σκέφτεσαι τι έχει πάει τόσο στραβά και ο πάλαι ποτέ πιο δυναμικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας, οι κατασκευές, να έχουν ξεπέσει τόσο πολύ.

Έχω την βεβαιότητα ότι μετά τον ιατρικό κλάδο που πρωτεύει στην μετανάστευση άξιων στελεχών, αμέσως μετά θα βρούμε τον κατασκευαστικό κλάδο όπου μεγάλος αριθμός επαγγελματιών φεύγει εκτός Ελλάδας με κύριους προορισμούς την Ευρώπη και τις χώρες του Κόλπου όπου οι κατασκευές έχουν εντυπωσιακή άνθηση.

Μιλάμε για μνημόνια, για υποχρεώσεις, για φόρους, για απαιτήσεις εδώ και χρόνια, αλλά δεν μιλάμε για ανάπτυξη. Στο τραπέζι των πολιτικών δεν βλέπω να γίνεται ουσιαστική κουβέντα για το πως θα έρθει με συνέπεια και σταθερότητα η ανάπτυξη στη χώρα.

Να σταματήσει πλέον η αιμορραγία του πλούτου που λέγεται "στελέχη". Είναι λίγο άδικο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν βλέπουν τώρα μέλλον στη χώρα μας, να αναζητούν και να βρίσκουν καταφύγιο σε κάποια άλλη, παίρνοντας μαζί τους την εμπειρία, την αξιοσύνη και τα όνειρα τους.

Μιλώντας με ένα επαγγελματικό δίδυμο που κλείνει 35 χρόνια παρουσίας στον κατασκευαστικό κλάδο είδα την ελπίδα. "Εμείς να φύγουμε δεν μπορούμε σε αυτή την ηλικία, έχουμε παλέψει για δεκαετίες και επιμένουμε, όμως χρειάζεται μία συστηματική δουλειά και μία αξιολόγηση της κατάστασης για να δοθεί το φάρμακο που χρειάζεται στις κατασκευές. Επενδύσεις χρειαζόμαστε, όλα τα άλλα είναι για να συζητάμε" μου είπε ο ένας συνέταιρος όταν συναντηθήκαμε σε ένα συνέδριο.

Η αλήθεια είναι ότι επενδύσεις δεν βλέπουμε, αλλά και εκείνες οι σποραδικές που υπάρχουν χάνονται στην γενική ανυπαρξία του κατασκευαστικού κλάδου. Εδώ και χρόνια ακούμε μεγαλεπήβολα σχέδια για την αξιοποίηση Ελληνικού, για την αξιοποίηση των Αεροδρομίων, για αυτοκινητόδρομους και σιδηρόδρομους για σχέδια, σχέδια, σχέδια.

Όμως μέχρι τα σχέδια (ή κάποια από αυτά) να γίνουν πράξη, θα έχουμε χάσει το μεγαλήυτερο μέρος των επαγγελματιών που τους ρήμαξε η κρίση και έχουν φύγει ...για άλλες πολιτείες. 
Αν δεν γίνει λοιπόν κάτι δραστικό, κάτι συγκλονιστικό, οι ειδήσεις και τα σχέδια δεν θα φέρουν ανάπτυξη, θα φέρουν ανυποληψία και επεκτεινόμενη μιζέρια. Θα ήθελα πολύ να απαντήσω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι, μην απελπίζεστε, υπάρχει αύριο, θα υπάρξουν δουλειές, θα έρθει η ανάπτυξη, αλλά το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ανθρώπους απελπισμένους είναι να τους πείσεις για κάτι που ούτε εσύ είσαι σίγουρος ότι θα γίνει. Άλλωστε την "ανάπτυξη" την έχουμε δει πολλές φορές να έρχεται. Αλλά ήταν περαστική και βιαστική να φύγει.