κείμενο από το
ypodomes.com
Το πολύπλοκο θέμα των αυτοκινητόδρομων μας έχει απασχολήσει πολύ εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον. Οι ανώριμες μελέτες, η απουσία απαλλοτριώσεων, η κρίση, η εσφαλμένη κίνηση των τεχνικών εταιρειών, έφεραν την σημερινή κατάσταση με τις κύριες Εθνικές μας Οδούς, όμηρους των καταστάσεων που μας έφεραν εδώ. Σήμερα γίνεται μία προσπάθεια για να αρχίσουν και πάλι τα έργα ενόσω είμαστε βαθειά χωμένοι στην κρίση. Κατά τη γνώμη μου με τις παρούσες συνθήκες πολύ δύσκολα θα αρχίσουν και πάλι τα έργα, τουλάχιστον έτσι όπως σχεδιάζονται αλλά και όπως προωθούνται.
Το μοντέλο που προσπαθούν να εγκαταστήσουν είναι πλέον καταδικασμένο σε αποτυχία. Οι λόγοι είναι πάρα πολύ απλοί. Το μείγμα με το οποίο ξεκίνησαν οι δρόμοι αυτοί το 2007 να κατασκευάζονται δεν υπάρχει πια. Τα έργα ξεκίνησαν με μία άλλη Ελλάδα και σήμερα είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Για να καταλάβουμε όμως γιατί μιλάμε ας κάνουμε απλές αριθμητικές πράξεις.
Το 2007 ένας οδηγός ι.χ αν ήθελε να πάει από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη το κόστος του θα έφτανε περίπου στα 52-55 ευρώ. Η ανάλυση είναι απλή: ένα μέσο αυτοκίνητο για την βενζίνη θα χρειαζόταν περίπου 40 λίτρα και με την τιμή του καυσίμου περίπου στο 1 ευρώ θα πλήρωνε περίπου 40 ευρώ. Τα διόδια που έπρεπε να πληρώσει ήταν συνολικά 12 ευρώ. Ο μέσος μισθός ήταν περίπου στα 1.000 ευρώ και η ανεργία δεν ξεπερνούσε το 8% ενώ η φορολόγηση ξεκινούσε από τα 12.000 ευρώ ετήσιου εισοδήματος.
Το 2012 ένας οδηγός για να κάνει την ίδια απόσταση πρέπει να πληρώσει περίπου 95-100 ευρώ. Ένα μέσο αυτοκίνητο για 40 λίτρα με 1,80 ευρώ την τιμή του λίτρου θα χρειαστεί 72 ευρώ. Τα διόδια είναι περίπου 25 ευρώ. Επίσης ο μέσος μισθός πλέον δεν ξεπερνά τα 800 ευρώ με την ανεργία στο 21% και την φορολόγηση από τα 5.000 ευρώ ετήσιου εισοδήματος.
Μάλιστα αυτές οι τιμές δεν είναι τελικές καθώς δεν έχουν τεθεί σε λειτουργία διόδια στον Μαλιακό, στα Τέμπη και στο Αιγίνειο (Ημαθία). Η σύγκριση είναι από μόνη της τόσο καταδικαστική που το σημερινό μοντέλο δεν μπορεί να την αντέξει. Μία οικογένεια για ένα ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα πρέπει να δαπανήσει 200 ευρώ μόνο για την μετακίνηση της! Με την ανεργία να χτυπά κόκκινο, τα εισοδήματα να μικραίνουν επικίνδυνα και την φορολόγηση να είναι τόσο μεγάλη, η μετακίνηση γίνεται πλέον πολυτέλεια.
Ήδη οι μετρήσεις από τις εταιρείες είναι όχι μόνο απογοητευτικές αλλά απαγορευτικές. Σήμερα κάποιος κινείται από ανάγκη και όχι για αναψυχή ή διασκέδαση. Η κλασσική μετακίνηση των Ελλήνων στους τόπους καταγωγής τους μειώνεται ραγδαία, όπως και ο εσωτερικός τουρισμός, του Σαββατοκύριακου και ο ημερήσιος κοντινών αποστάσεων. Το συμπέρασμα είναι απλό: χρήματα δεν υπάρχουν, το μοντέλο που θέλουν να εφαρμόσουν ανήκει σε μία άλλη Ελλάδα που δεν υπάρχει πια.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές πρέπει να εφαρμοστεί άλλη τακτική καθώς είναι βέβαιο πως και αύριο να τελειώσουν οι δρόμοι η μείωση στην κίνηση θα συνεχίσει ακάθεκτη για μερικά χρόνια ακόμα. Και 10 ευρώ να μπει ταρίφα σε κάθε σταθμό διοδίων πάλι ζημιογόνα θα είναι.
Η ανάγκη αλλαγής του τρόπου με τον οποίο πρέπει να διαχειριστούν την κατασκευή και λειτουργία των αυτοκινητόδρομων είναι δεδομένη. Η ακριβή βενζίνη και τα ακριβά διόδια θα μπορούσαν ?ίσως- να λειτουργήσουν στην Βρετανία ή την Γερμανία αλλά σίγουρα όχι στην σημερινή Ελλάδα αλλά και αυτή που διαμορφώνεται με τους μισθούς να κατρακυλούν συνεχώς.
Τι μπορεί να γίνει θα πει κανείς; Η λύση είναι απλή, δραστική μείωση στη τιμή των διοδίων κατά τουλάχιστον 50%, αλλαγή πολιτικής στην τιμή της βενζίνης και πτώση της τιμής της κατά τουλάχιστον 40% από την μία. Από την άλλη αύξηση στα χρόνια παραχώρησης με στόχο να φτάσουν και τα 50 χρόνια ενώ το ποσοστό είσπραξης από τα διόδια να αυξηθεί στο διπλάσιο αλλά και χρηματική συμβολή από την Ε.Ε.
Επίσης μπορεί να επιτραπεί η μεγαλύτερη εμπορική εκμετάλλευση του δρόμου με μελλοντικές ευκαιρίες όπως διαμορφώνονται. Ένα παράδειγμα είναι η εγκατάσταση αιολικών και φωτοβολταϊκών μονάδων κατά μήκος του δρόμου, ενώ μελλοντικά μπορεί να υπάρχουν διάσπαρτοι ηλεκτρικοί φορτιστές για ηλεκτρικά αυτοκίνητα που θα κυριαρχήσουν στο μέλλον στην αγορά.
Ας μην είμαστε αιθεροβάμονες και να πούμε ελεύθεροι δρόμοι χωρίς διόδια γιατί ξέρουμε καλά πως μόνο μέσω συντήρησης από ιδιωτικές εταιρείες οι εθνικοί μας δρόμοι θα παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και θα διαρκέσουν σε βάθος χρόνου. Αλλά το γεγονός αυτό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αδυναμία ενός ολόκληρου λαού και να αποκλείεται από το δικαίωμα του να μετακινείται.
Αφού λοιπόν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως πραγματικά είναι, να η ευκαιρία να δράσουμε για να έχουμε αυτοκινητόδρομους, με οχήματα, γιατί σε άλλη περίπτωση θα έχουμε αυτοκινητόδρομους φαντάσματα που όσο και αν αυξήσουν την τιμή στα διόδια, δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ τα λεφτά τους. Για να ξεχρεώσουν οι δρόμοι πρέπει να κυκλοφορούν αυτοκίνητα, χρειάζεται δράση ρεαλιστική, ανάλογη με τα υπόλοιπα θέματα που «δεν έβγαιναν» οι αριθμοί (μισθοί, φορολογία, μέτρα και άλλα πολλά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου