κείμενο από το ypodomes.com
Πολύ κουβέντα γίνεται για τα νέα έργα που θέλουμε να κατασκευάσουμε τα επόμενα χρόνια ως χώρα μέσω του ΕΣΠΑ 2014-2020. Αυτό είναι και το σωστό καθώς από τον σχεδιασμό και τον οραματισμό των έργων αυτών θα δούμε τελικά τι χωράει στο σακούλι και τι δεν χωράει.
Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι πολλές φορές είναι τι γίνεται με τα έργα που είναι σε κατασκευή. Αυτά τα έργα είναι σήμερα που δίνουν οξυγόνο στην κατασκευή, είναι τα έργα που δίνουν ελπίδα σε πολλές επιχειρήσεις και σε πολλούς, πάρα πολλούς εργαζόμενους.
Αυτά τα έργα δεν τα αναδεικνύουμε όσο πρέπει. Πόσοι μέσοι πολίτες γνωρίζουν σήμερα το έργο της Εγνατίας Οδού; Της εταιρείας που έχει σε κατασκευή 4 κάθετους άξονες, που έχει σειρά από έργα στην νησιωτική Ελλάδα, που ακόμα και στο εξωτερικό έχει συμμετοχές.
Ποιος ξέρει σήμερα το πόσα έργα έχει σε κατασκευή η ΕΡΓΟΣΕ, έργα κρίσιμα για την εθνική στρατηγική ανάπτυξης τις επόμενες δεκαετίες; Το ίδιο ισχύει για την Αττικό Μετρό. Το ίδιο ισχύει για τις 13 Περιφέρειες της χώρας.
Τα έργα δεν τα κατασκευάζουμε για να χαιρόμαστε εμείς που γνωρίζουμε από τα έργα λόγω ενασχόλησης. Είναι ανάγκη να γίνουν γνωστά στον καθημερινό πολίτη. Να γνωρίζει που και γιατί πληρώνει (καθότι δημόσια), τι θα αλλάξει στην καθημερινότητα του με τη λειτουργία τους, πόσο θα δώσει τόνωση στην απασχόληση και την ανάπτυξη της περιοχής του.
Νομίζω ότι αν γίνει μία έρευνα, τα αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά. Έκανα ένα «πείραμα», ρωτώντας ανθρώπους που μένουν στον Πειραιά και πέριξ για το πόσο γνωρίζουν τα εργοτάξια που έχουν στηθεί για την επέκταση του Μετρό.
Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Κάποιοι λίγοι γνώριζαν μερικές περιφερειακές πληροφορίες, κάποιοι γνώριζαν πως ένας σταθμός Μετρό χτίζεται εκεί κοντά του. Κανείς δεν ήξερε το έργο σαν project. Κανείς δεν γνώριζε περισσότερες λεπτομέρειες (σε ποια γραμμή ανήκει, πότε θα ολοκληρωθεί, πόσο κοστίζει κλπ).
Αυτός ο αγώνας πληροφόρησης είναι καθημερινός εδώ στο ypodomes.com αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Θα πρέπει να υπάρχει συντονισμένη τακτική πληροφόρηση των πολιτών για τα δημόσια έργα γύρω τους.
Τελικά δεν είναι μόνο θέμα δημόσιας εικόνας ή δημοσίων σχέσεων ενός έργου. Είναι ανάγκη επικοινωνίας του φορέα υλοποίησης με το έργο και τον πολίτη. Να διοργανώνονται επισκέψεις στα εργοτάξια από σχολεία, ΚΑΠΗ, λέσχες, ομάδες ανθρώπων. Να γίνει ποιο κατανοητό πως γίνεται ένα έργο, τις δυσκολίες του, τις προκλήσεις του, την ανάγκη να γίνει.
Σήμερα οι περισσότεροι τα έργα τα βλέπουμε ως εμπόδια στην καθημερινότητα μας. Είναι λογικό, αν έχουμε άγνοια για αυτά. Για να καταλήξω θα πω το εξής: όταν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας, να την κάνουμε πιο διαδραστική στη σχέση της με το κράτος, πιο άμεση, αυτό δεν μπορεί να αφορά μόνο φόρους και πρόστιμα.
Να δείξει το κράτος τι κάνει στον πολίτη, για ποιο λόγο του ζητά όλο και περισσότερα και να κατανοήσει την ανάγκη να γίνει κοινωνός του έργου στους ανθρώπους που πρόκειται να το χρησιμοποιήσουν τελικά. Ζητάω πολλά; Ίσως, αλλά πρέπει να γίνει η αρχή από κάπου…
Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι πολλές φορές είναι τι γίνεται με τα έργα που είναι σε κατασκευή. Αυτά τα έργα είναι σήμερα που δίνουν οξυγόνο στην κατασκευή, είναι τα έργα που δίνουν ελπίδα σε πολλές επιχειρήσεις και σε πολλούς, πάρα πολλούς εργαζόμενους.
Αυτά τα έργα δεν τα αναδεικνύουμε όσο πρέπει. Πόσοι μέσοι πολίτες γνωρίζουν σήμερα το έργο της Εγνατίας Οδού; Της εταιρείας που έχει σε κατασκευή 4 κάθετους άξονες, που έχει σειρά από έργα στην νησιωτική Ελλάδα, που ακόμα και στο εξωτερικό έχει συμμετοχές.
Ποιος ξέρει σήμερα το πόσα έργα έχει σε κατασκευή η ΕΡΓΟΣΕ, έργα κρίσιμα για την εθνική στρατηγική ανάπτυξης τις επόμενες δεκαετίες; Το ίδιο ισχύει για την Αττικό Μετρό. Το ίδιο ισχύει για τις 13 Περιφέρειες της χώρας.
Τα έργα δεν τα κατασκευάζουμε για να χαιρόμαστε εμείς που γνωρίζουμε από τα έργα λόγω ενασχόλησης. Είναι ανάγκη να γίνουν γνωστά στον καθημερινό πολίτη. Να γνωρίζει που και γιατί πληρώνει (καθότι δημόσια), τι θα αλλάξει στην καθημερινότητα του με τη λειτουργία τους, πόσο θα δώσει τόνωση στην απασχόληση και την ανάπτυξη της περιοχής του.
Νομίζω ότι αν γίνει μία έρευνα, τα αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά. Έκανα ένα «πείραμα», ρωτώντας ανθρώπους που μένουν στον Πειραιά και πέριξ για το πόσο γνωρίζουν τα εργοτάξια που έχουν στηθεί για την επέκταση του Μετρό.
Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Κάποιοι λίγοι γνώριζαν μερικές περιφερειακές πληροφορίες, κάποιοι γνώριζαν πως ένας σταθμός Μετρό χτίζεται εκεί κοντά του. Κανείς δεν ήξερε το έργο σαν project. Κανείς δεν γνώριζε περισσότερες λεπτομέρειες (σε ποια γραμμή ανήκει, πότε θα ολοκληρωθεί, πόσο κοστίζει κλπ).
Αυτός ο αγώνας πληροφόρησης είναι καθημερινός εδώ στο ypodomes.com αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Θα πρέπει να υπάρχει συντονισμένη τακτική πληροφόρηση των πολιτών για τα δημόσια έργα γύρω τους.
Τελικά δεν είναι μόνο θέμα δημόσιας εικόνας ή δημοσίων σχέσεων ενός έργου. Είναι ανάγκη επικοινωνίας του φορέα υλοποίησης με το έργο και τον πολίτη. Να διοργανώνονται επισκέψεις στα εργοτάξια από σχολεία, ΚΑΠΗ, λέσχες, ομάδες ανθρώπων. Να γίνει ποιο κατανοητό πως γίνεται ένα έργο, τις δυσκολίες του, τις προκλήσεις του, την ανάγκη να γίνει.
Σήμερα οι περισσότεροι τα έργα τα βλέπουμε ως εμπόδια στην καθημερινότητα μας. Είναι λογικό, αν έχουμε άγνοια για αυτά. Για να καταλήξω θα πω το εξής: όταν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας, να την κάνουμε πιο διαδραστική στη σχέση της με το κράτος, πιο άμεση, αυτό δεν μπορεί να αφορά μόνο φόρους και πρόστιμα.
Να δείξει το κράτος τι κάνει στον πολίτη, για ποιο λόγο του ζητά όλο και περισσότερα και να κατανοήσει την ανάγκη να γίνει κοινωνός του έργου στους ανθρώπους που πρόκειται να το χρησιμοποιήσουν τελικά. Ζητάω πολλά; Ίσως, αλλά πρέπει να γίνει η αρχή από κάπου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου