κείμενο από το ypodomes.com
Αυτές οι μέρες που πέρασαν έδειξαν για μία ακόμα φορά ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι οι ισορροπίες της κοινωνίας να επανέλθουν, όντας σε μία νέα κατάσταση. 9 μέρες απεργούσαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό, διεκδικώντας καλύτερες οικονομικές συνθήκες από αυτές που θεσμοθέτησε η Κυβέρνηση.
Ποιος μπορεί να αδικήσει αυτούς του ανθρώπους στο ιερό δικαίωμα της απεργίας; Από την άλλη ποιος μπορεί να στερήσει από εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας να μετακινηθούν μέσα στην πόλη; Αυτή η εξίσωση είναι σίγουρο πως δεν λύνεται με απλά μαθηματικά.
Όταν το δικαίωμα του ενός γίνεται «κατάρα» για τον άλλο, πλησιάζουμε στα όρια της δημοκρατικής συνείδησης ενός λαού. Βασικό στοιχείο μιας Δημοκρατίας είναι ο νόμος της πλειοψηφίας. Αυτοί που πλειοψηφούν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν το μέλλον μιας χώρας, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες που γίνεται αντιληπτό το «περισσότερο» της μίας πλευράς.
Στην περίπτωση των συγκοινωνιών δεν θέλω να πάρω θέση, δεν θέλω να αδικήσω αγώνες μίας ομάδας συνανθρώπων μας. Έχω να κάνω όμως μία παρατήρηση. Σε όλο αυτό το διάστημα της απεργίας καμία κοινωνική ομάδα δεν συντάχθηκε μαζί με τους απεργούς έτσι ώστε να δημιουργήσουν μία μεγαλύτερη μάζα που να καταφέρει να πιέσει την Κυβέρνηση για τις επιδιώξεις της.
Με βάση αυτή τη λογική θα τολμήσω να πω, πως η κοινωνία δεν έδειξε θετικά προσκείμενη προς αυτή την λογική. Είναι φυσικό όταν χάνονται προνόμια που κάποιος κατέχει επί χρόνια να αγωνιστεί για να τα διατηρήσει όταν αυτά φαίνεται πως χάνονται.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε σε μία δυσχερή πραγματικότητα που όλοι από την πλευρά μας πρέπει να συνδράμουμε να την ξεπεράσουμε. Κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει και να πει, μα χάνω τα χρήματα μου, έχω δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τώρα κάποιος απαιτεί αυτό να αλλάξει προς το χειρότερο.
Δίκιο, δίκιο, δίκιο. Δεν μπορεί να πει τίποτα κανείς σε αυτό τον άνθρωπο. ΑΛΛΑ. Όταν αυτό ξεκίνησε από μία κοινωνική μερίδα συνανθρώπων έγινε ζήτημα χρόνου να περάσει σε όλη την κοινωνία. Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και στο σημείο που φτάσαμε σήμερα, δεν μπορούν να γίνουν εξαιρέσεις. Αν ανοίξει αυτό το κουτάκι των εξαιρέσεων είναι βέβαιο πως βάση στατιστικής θα ξεχειλώσει και να ψάχνουμε και πάλι τους υπαίτιους της αποτυχίας.
Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα και με την επίδραση της κρίσης να αγγίζει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού μιλάμε πλέον για μία μικρή καταστροφή ανάλογη με τις επιπτώσεις ενός πολέμου. Το πρώτο συστατικό σε τέτοιες καταστάσεις είναι η ενότητα.
Αν τώρα, σε αυτή τη χρονική στιγμή, δεν γίνει Πολιτεία και Κοινωνία μπετόν αδιαπέραστο, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να σκάβουμε εμπόδια. Ανεξάρτητα από αντιλήψεις, κόμματα, κοινωνική ή οικονομική κατάσταση, σήμερα είναι αναγκαία η ενότητα. Όχι τύποις, ουσιαστικά.
Ένας φίλος μου είπε πριν λίγες μέρες «είσαι ουδέτερος, γιατί δεν παίρνεις θέση»; Γιατί –κατά την ταπεινή μου άποψη- αυτό είναι και το πρόβλημα. Σε αυτή τη χρονική φάση δεν χρειάζεται να πάρουμε τη μία ή την άλλη θέση. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Αυτή είναι η θέση μου.
Πρέπει όσο και αν έχουμε λυγίσει κάτω από το βάρος της κρίσης, να γίνουμε ένα και σαν σύνολο να ξεπεράσουμε την σημερινή κατάσταση. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο για να υπάρξουν καλύτερες μέρες. Πρέπει να γίνουμε μία γροθιά που όσο μεγαλώνει τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να ξεπερνά τις προκλήσεις και τα εμπόδια που είναι μπροστά μας.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να αποδείξουμε στον κόσμο, αλλά και σε αυτούς που μας «δάνεισαν» ότι είμαστε δυνατοί, φιλόδοξοι και παραμένουμε άξιοι συνεχιστές των αρχαίων προγόνων μας που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια του πολιτισμού μας σε αυτό που σήμερα λέγεται «Δυτικός Πολιτισμός». Εμείς είμαστε εκείνος ο λαός που ανά τους αιώνες ενώθηκε και ξεπέρασε όποια εμπόδια φαίνονταν αξεπέραστα.
Αν λοιπόν θέλετε να πάρετε θέση, πάρτε μία ξεκάθαρη θέση. Είμαστε όλοι μαζί ή ο καθένας από την «θέση» του;
Αυτές οι μέρες που πέρασαν έδειξαν για μία ακόμα φορά ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι οι ισορροπίες της κοινωνίας να επανέλθουν, όντας σε μία νέα κατάσταση. 9 μέρες απεργούσαν οι εργαζόμενοι στο Μετρό, διεκδικώντας καλύτερες οικονομικές συνθήκες από αυτές που θεσμοθέτησε η Κυβέρνηση.
Ποιος μπορεί να αδικήσει αυτούς του ανθρώπους στο ιερό δικαίωμα της απεργίας; Από την άλλη ποιος μπορεί να στερήσει από εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας να μετακινηθούν μέσα στην πόλη; Αυτή η εξίσωση είναι σίγουρο πως δεν λύνεται με απλά μαθηματικά.
Όταν το δικαίωμα του ενός γίνεται «κατάρα» για τον άλλο, πλησιάζουμε στα όρια της δημοκρατικής συνείδησης ενός λαού. Βασικό στοιχείο μιας Δημοκρατίας είναι ο νόμος της πλειοψηφίας. Αυτοί που πλειοψηφούν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν το μέλλον μιας χώρας, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες που γίνεται αντιληπτό το «περισσότερο» της μίας πλευράς.
Στην περίπτωση των συγκοινωνιών δεν θέλω να πάρω θέση, δεν θέλω να αδικήσω αγώνες μίας ομάδας συνανθρώπων μας. Έχω να κάνω όμως μία παρατήρηση. Σε όλο αυτό το διάστημα της απεργίας καμία κοινωνική ομάδα δεν συντάχθηκε μαζί με τους απεργούς έτσι ώστε να δημιουργήσουν μία μεγαλύτερη μάζα που να καταφέρει να πιέσει την Κυβέρνηση για τις επιδιώξεις της.
Με βάση αυτή τη λογική θα τολμήσω να πω, πως η κοινωνία δεν έδειξε θετικά προσκείμενη προς αυτή την λογική. Είναι φυσικό όταν χάνονται προνόμια που κάποιος κατέχει επί χρόνια να αγωνιστεί για να τα διατηρήσει όταν αυτά φαίνεται πως χάνονται.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως βρισκόμαστε σε μία δυσχερή πραγματικότητα που όλοι από την πλευρά μας πρέπει να συνδράμουμε να την ξεπεράσουμε. Κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει και να πει, μα χάνω τα χρήματα μου, έχω δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τώρα κάποιος απαιτεί αυτό να αλλάξει προς το χειρότερο.
Δίκιο, δίκιο, δίκιο. Δεν μπορεί να πει τίποτα κανείς σε αυτό τον άνθρωπο. ΑΛΛΑ. Όταν αυτό ξεκίνησε από μία κοινωνική μερίδα συνανθρώπων έγινε ζήτημα χρόνου να περάσει σε όλη την κοινωνία. Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και στο σημείο που φτάσαμε σήμερα, δεν μπορούν να γίνουν εξαιρέσεις. Αν ανοίξει αυτό το κουτάκι των εξαιρέσεων είναι βέβαιο πως βάση στατιστικής θα ξεχειλώσει και να ψάχνουμε και πάλι τους υπαίτιους της αποτυχίας.
Στην κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα και με την επίδραση της κρίσης να αγγίζει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού μιλάμε πλέον για μία μικρή καταστροφή ανάλογη με τις επιπτώσεις ενός πολέμου. Το πρώτο συστατικό σε τέτοιες καταστάσεις είναι η ενότητα.
Αν τώρα, σε αυτή τη χρονική στιγμή, δεν γίνει Πολιτεία και Κοινωνία μπετόν αδιαπέραστο, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να σκάβουμε εμπόδια. Ανεξάρτητα από αντιλήψεις, κόμματα, κοινωνική ή οικονομική κατάσταση, σήμερα είναι αναγκαία η ενότητα. Όχι τύποις, ουσιαστικά.
Ένας φίλος μου είπε πριν λίγες μέρες «είσαι ουδέτερος, γιατί δεν παίρνεις θέση»; Γιατί –κατά την ταπεινή μου άποψη- αυτό είναι και το πρόβλημα. Σε αυτή τη χρονική φάση δεν χρειάζεται να πάρουμε τη μία ή την άλλη θέση. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Αυτή είναι η θέση μου.
Πρέπει όσο και αν έχουμε λυγίσει κάτω από το βάρος της κρίσης, να γίνουμε ένα και σαν σύνολο να ξεπεράσουμε την σημερινή κατάσταση. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο για να υπάρξουν καλύτερες μέρες. Πρέπει να γίνουμε μία γροθιά που όσο μεγαλώνει τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να ξεπερνά τις προκλήσεις και τα εμπόδια που είναι μπροστά μας.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να αποδείξουμε στον κόσμο, αλλά και σε αυτούς που μας «δάνεισαν» ότι είμαστε δυνατοί, φιλόδοξοι και παραμένουμε άξιοι συνεχιστές των αρχαίων προγόνων μας που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια του πολιτισμού μας σε αυτό που σήμερα λέγεται «Δυτικός Πολιτισμός». Εμείς είμαστε εκείνος ο λαός που ανά τους αιώνες ενώθηκε και ξεπέρασε όποια εμπόδια φαίνονταν αξεπέραστα.
Αν λοιπόν θέλετε να πάρετε θέση, πάρτε μία ξεκάθαρη θέση. Είμαστε όλοι μαζί ή ο καθένας από την «θέση» του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου