κείμενο από το ypodomes.com
Οι αργοί ρυθμοί με τους οποίους δείχνει να κινείται η υπόθεση της υλοποίησης των έργων νέας γενιάς έχει αρχίσει και προκαλεί ανησυχία στους κόλπους του τεχνικού κλάδου και οι περισσότεροι πλέον χτυπούν καμπανάκια κινδύνου για αυτό.
Είναι γεγονός ότι ενώ περιμέναμε τώρα αρχές της χρονιάς να ξεκινήσουν κάποια μεγάλα έργα όπως το Καστέλι, το νότιο τμήμα του Ε65 και κάποια μικρότερα έργα όπως o υποθαλάσσιος αγωγός νερού προς Αίγινα η γενικότερη εικόνα δείχνει ότι το 2018 θα έχει εκκινήσεις έργων αλλά όχι με την ορμή με την οποία θα τα θέλαμε.
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι ο κύκλος των νέων έργων της χώρας οδεύει και πάλι με χρονοκαθυστέρηση όπως τόσες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν. Άλλωστε είναι κάτι που το έχουμε επισημάνει πολλές φορές στο παρελθόν, ότι το gap μεταξύ των έργων που τελειώνει κι των έργων που ξεκινούν δημιουργεί πάντα πρόβλημα στον τεχνικό κλάδο.
Ένα καλό ερώτημα είναι βέβαια, γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν έχουμε φροντίσει όλα τα χρονιά να υπάρχει ένα "ρολάρισμα" στα έργα και αυτό προκαλεί και το συγκεκριμένο φαινόμενο. Μία άλλη αιτία είναι το ΕΣΠΑ. Τα περισσότερα έργα στη χώρα γίνονται κάτω από την ομπρέλα του ΕΣΠΑ οπότε ο χρόνος ολοκλήρωσης συνδέεται άμεσα με την λήξη χρηματοδότησης του εκάστοτε ΕΣΠΑ.
Εδώ βέβαια, έχουμε και τα έργα phasing που "σώζουν" την παρτίδα καθώς η συνέχεια έργων από το ένα ΕΣΠΑ στο άλλο δημιουργεί μία ροή χρήματος που κάπως μειώνει το πρόβλημα. Τώρα, ένα άλλο θέμα που προκαλεί καθυστερήσεις είναι το ίδιο το ΕΣΠΑ. Με το πέρασμα του χρόνου είναι γενική παραδοχή ότι όσο πάει γίνεται και πιο γραφειοκρατικό, πιο δύσκολα διαχειρίσιμο.
Για παράδειγμα το Λαμία-Ξυνιάδα έχει μεγάλες καθυστερήσεις οι οποίες είναι αποκλειστικά λόγω της ατελείωτης αλληλογραφίας Αθήνας-Βρυξελλών, ενώ παράγοντες του Υπουργείου μιλούν ακόμα και για εσωτερικές διαφωνίες στις υπηρεσίες της Κομισιόν κατά τη διάρκεια ελέγχου της ικανότητας χρηματοδότησης ενός έργου.
Το θέμα των καθυστερήσεων των δημόσιων έργων φυσικά είναι πιο έντονο λόγω και της γενικευμένης καθίζησης των ιδιωτικών έργων που μόνο τον τελευταίο χρόνο έχουν δείξει μία μεγαλύτερη κινητικότητα. Για όσο διάστημα η ζυγαριά δημόσιων-ιδιωτικών έργων θα είναι χωρίς την απαιτούμενη ισορροπία, τόσο πιο έντονο θα είναι το "πνίξιμο" του τεχνικού κλάδου σε περιόδους όπως αυτός που ζούμε τώρα.
Πάντως όσο και αν δεν θέλουμε να το κατανοήσουμε οι διαδικασίες πλέον και των ίδιων των έργων δεν βοηθά στο γρήγορο πέρασμα τους σε κατασκευή. Για παράδειγμα, το έργο για την Υποθαλάσσια Σαλαμίνας είναι σε δημοπράτηση από το 2016 και η κατασκευή θα αρχίσει το 2019. Η Γραμμή 4 δημοπρατήθηκε πέρυσι και όπως πάει το έργο θα ξεκινήσει το 2020. Ας μην πούμε βέβαια για το Πάτρα-Πύργος που είναι ειδική περίπτωση καθώς δημοπρατείται από το 2015...
Όλα αυτά μαζί με την κρίση που μας επηρεάζει, δημιουργεί ένα δύσκολο σκηνικό στο οποίο ο τεχνικός κλάδος καλείται να αντέξει, να πληρώνει εισφορές που χαρακτηρίζονται ως μη βιώσιμες και παράλληλα πολλές φορές να στηρίζει την οικονομία μιας και είναι από τους μεγαλύτερους κλάδους της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου