Αποκρατικοποιήσεις; για το Εθνικό συμφέρον, ναι και γρήγορα

κείμενο από το ypodomes.com Όσο η κουβέντα για τις αποκρατικοποιήσεις φουντώνει τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτό ποιες δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν την Ελλάδα κρατικοδίαιτη και κάτω από τον έλεγχο του κράτους . Άραγε στο θέμα των αποκρατικοποιήσεων υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί Έλληνες; Οι καλοί Έλληνες που θέλουν τα πάντα κρατικά και όχι να τα «ξεπουλήσουμε» όλα και εν ονόματι αυτού του κράτους να τα βγάλουμε πέρα. Οι κακοί Έλληνες θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν τον ευρύτερο Δημόσιο τομέα, να «διώξουν» τις κρατικές επιχειρήσεις και να υπάρχει μικρότερο κράτος. Αυτό το σήριαλ για τους 11.000.000 πολίτες αυτής της χώρας παίζεται εδώ και 20 χρόνια. Οι «καλοί» κρατούν κράτος και οι «κακοί» πουλούν. Από πότε όμως έχει ισχύ αυτό; Γιατί είναι κακό να μικρύνει το κράτος, τα χρήματα που δαπανά κάθε ένας πολίτης και τελικά που είναι το πρόβλημα με την ιδιωτικοποίηση; Η απάντηση είναι ιδιαιτέρως απλή. Το πιο πελατειακό κράτος της Ευρώπης είναι η Ελλάδα. Τα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία έναντι υποσχέσεων ή αν θέλετε «ρουσφετιών". Αυτά τα ρουσφέτια δημιούργησαν κομματικούς στρατούς που ανεξαρτήτως της πολιτικής των κομμάτων ψήφιζαν είτε για να διατηρήσουν δικαιώματα είτε για να τα επεκτείνουν. Το βαθύτατα πελατειακά δεσμά οδήγησαν στην κατάρρευση τελικά αυτού του κράτους και την οργή όλων των «ξεβολεμένων», εκείνων που τόσα χρόνια δημιούργησαν δύο κατηγορίες εργαζομένων. Τους Δημόσιους με τα ατελείωτα δικαιώματα, τους παχυλούς μισθούς, τις συνεχείς διεκδικήσεις απέναντι στα ανίσχυρα μπροστά τους κόμματα. Από την άλλη επιχειρήσεις και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ήταν σε δεύτερη μοίρα. Οι μεν επιχειρήσεις ήταν εκ των πραγμάτων «ένοχες» και αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο από την κρατική μηχανή. Οι δε εργαζόμενοι έπαιρναν σχεδόν τα μισά χρήματα σε σχέση με τους Δημόσιους εργαζόμενοι πολλές φορές πολλαπλάσιες ώρες. Τώρα που οι μάσκες έπεσαν, που τα ταμεία άδειασαν, που οι υποσχέσεις χάθηκαν, δημιουργήθηκε και μία άλλη πολιτική σχέση. Η τράπουλα ανακατεύτηκε, τα χαρτιά ξαναμοιράζονται. Και στην επιφάνεια έχουμε και πάλι τους «καλούς» και τους κακούς. Εγώ σαν αντιδραστικός τύπος που είμαι προτιμώ τους κακούς τώρα. Γιατί διώχνουν βάρη που δεν έχουν καμία ωφέλεια για τον μέσο Έλληνα αλλά μόνο για κάποιους που δεν θέλουν να χάσουν μια βολική θέση. Εις βάρος όλων φυσικά. Θυμάστε όταν ο ΟΤΕ ήταν κρατικό μονοπώλιο πόσο ακριβά ήταν τα τιμολόγια του και πως μετά με την έλευση ιδιωτικών επιχειρήσεων οι τιμές «ξεφούσκωσαν»; Να ρίξουμε μια ματιά για να μιλάμε όμως με στοιχεία; Αν σήμερα η Ολυμπιακή ήταν ακόμα κρατική πόσο μεγαλύτερο θα ήταν το εθνικό χρέος; Ο ΟΛΠ παραχωρώντας μόλις ένα προβλήτα έκανε το απραγματοποίητο. Αντί να υπάρχουν λίγες δεκάδες «χρυσoπληρωμένοι" υπάλληλοι βρήκαν εργασία σχεδόν 2.000 άτομα με τα εμπορευματοκιβώτια που έφερε η COSCO μόνο φέτος να είναι 50% περισσότερα από πέρυσι, δίνοντας εργασία σε δεκάδες επιχειρήσεις logistics και άλλες. Στον ΟΛΘ άραγε συμβαίνει το ίδιο ή μήπως κάποιοι λίγοι κρατούν τις «χρυσές» θέσεις τους. Η Αττική Οδός που παραχωρήθηκε, το Αεροδρόμιο Βενιζέλος, το Ρίο-Αντίρριο είναι όλες επιχειρήσεις ιδιωτικές με συμβάσεις παραχώρησης από το Δημόσιο. Γιατί λοιπόν να φοβόμαστε την ιδιωτικοποίηση; Το Ελληνικό, το μεγαλύτερο αστικό φιλέτο της Ευρώπης με τα κεφάλαια που θα τραβήξει θα δώσει χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και νέες προοπτικές στην νεκρή αγορά των κατασκευών της πρωτεύουσας. Που είναι το πρόβλημα λοιπόν; Αν το κρατήσει το Δημόσιο τι θα κάνει; Ένα τεράστιο πάρκο 6.5000 στρεμμάτων που θα χρειαστεί δεκάδες αν όχι εκατοντάδες εκατομμύρια να δημιουργηθεί και φυσικά κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για να συντηρηθεί. Και ποιο θα είναι το κέρδος; Αν το πάρκο είναι 2.500 στρέμματα και χρηματοδοτηθεί από τους επενδυτές θα είναι πρόβλημα; Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ότι γίνεται ιδιωτικό πρέπει να έχει αυστηρές προϋποθέσεις και να οδηγεί σε μεγάλα πλεονεκτήματα: -να μην επιβαρύνει ούτε ένα σεντς τον Έλληνα πολίτη -να δημιουργεί θέσεις εργασίες -να δίνει έσοδα στο κράτος -να λειτουργεί αποδεδειγμένα με σεβασμό προς το περιβάλλον Αν αυτές οι προϋποθέσεις τηρούνται όχι μόνο δεν πρέπει να φοβόμαστε να ιδιωτικοποιούμε αλλά αντιθέτως θα πρέπει να το επιδιώκουμε. Όσον αφορά τους εργαζομένους οι κανόνες στην ιδιωτική αγορά εργασίας θα πρέπει να ισχύουν στο ακέραιο παντού. Οι ικανοί εξάλλου πάντα θα αμείβονται. Ας μην φοβόμαστε λοιπόν τις αποκρατικοποιήσεις. Ας φοβόμαστε αυτούς που επαγγέλλονται πως είναι καλοί εξ` ορισμού επειδή λένε μόνο το αντίθετο. Και να φέρουν αποδείξεις με τη σειρά τους πως με την κρατικοποίηση θα υπάρχει κέρδος. Πραγματικό κέρδος για όλους και όχι μόνο για τους κομματικούς τους φίλους…