Editorial: ώρα για να πάρουμε απόφαση, τι είδους Μετρό θέλουμε;

κείμενο από το ypodomes.com
Βλέποντας κάποιος την εξέλιξη του Μετρό της Αθήνας μελαγχολεί. Οι προοπτικές για το αγαπημένο μέσο των Αθηναίων παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Η Αθήνα μέχρι το 2000 είχε μία γραμμή (τον ΗΣΑΠ) σχεδόν εξολοκλήρου επιφανειακή η οποία με 23 σταθμούς δεν αφορούσε την πόλη αλλά κάποια μικρά τμήματα της.

Με το άνοιγμα των γραμμών 2 και 3 το ενδιαφέρον των Αθηναίων για το νέο μέσο ωφέλησε και την γραμμή του ΗΣΑΠ ενώ μαζί έκαναν ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον δίκτυο με 6 διαφορετικές κατευθύνσεις δίνοντας τη δυνατότητα στους επιβάτες να επιλέξουν προς τα πού θέλουν να μετακινηθούν εύκολα, γρήγορα και με ασφάλεια.

Σήμερα 11 χρόνια μετά από αυτό το γεγονός το Μετρό της Αθήνας έχει μεγαλώσει αλλά όχι στο βαθμό που θα μπορούσε. Αν υπολογίσουμε ότι στα 11 χρόνια που μεσολάβησαν το Μετρό επεκτάθηκε κατά 13 χιλιόμετρα περίπου θα βγάλουμε ένα μέσο όρο περίπου 1χλμ για κάθε έτος. Στο ίδιο διάστημα τα δεδομένα στους Αθηναϊκούς δρόμους επιδεινώθηκαν με ραγδαίο βαθμό καθώς η αντίστοιχη εξέλιξη στον αριθμό των αυτοκινήτων στην πόλη ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Η αποτυχία να ελεγχθεί η χρήση του αυτοκινήτου και ο κόσμος να στραφεί προς τα ΜΜΜ και κυρίως στα μέσα σταθερής τροχιάς όπως το Μετρό και το τραμ ήταν τρανταχτή. Σε αυτό συνέβαλε και η πολιτική της μικρής και τμηματικής επέκτασης του Μετρό την ώρα που στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης η επέκταση του μέσου είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.



Λίγα στοιχεία θα μας πείσουν: η Αθήνα, το Μιλάνο και η Μαδρίτη έχουν περίπου τον ίδιο πληθυσμό (4-5 εκατομμύρια κατοίκους) μητροπολιτικά. Η Αθήνα διαθέτει 3 γραμμές Μετρό με 54 σταθμούς, το Μιλάνο 3 γραμμές 94 σταθμούς και 2 γραμμές υπό κατασκευή (συνολικά 5 μέχρι το 2015) και η Μαδρίτη 13 γραμμές και 272 σταθμούς.

Η σύγκριση είναι ατυχής για την πόλη της Αθήνας και σε αυτό δεν συμβάλλει μόνο το παρελθόν. Είναι γεγονός πως η Αθήνα ανέπτυξε πολύ αργά το δίκτυο της αλλά τα στοιχεία σε βάθος χρόνου ακόμα και μελλοντικά δείχνουν πως αυτή η κατάσταση παραμένει σε «χειμέρια νάρκη». Αν όλα πάνε καλά και αν ακόμα δημοπρατηθεί μέρος της νέας γραμμής 4 η Αθήνα το 2020 θα έχει 4 γραμμές (η 4η εν μέρει σε λειτουργία) και 77-80 σταθμούς. Αυτά σε 8 χρόνια από σήμερα.

Το μόνο που σταμάτησε την κυριαρχία των αυτοκινήτων στην Αθήνα ήταν η οικονομική κρίση. Το μοναδικό. Τα μέτρα που μέχρι τώρα πάρθηκαν ήταν αποσπασματικά, γεμάτα πολιτικές αποφάσεις και σίγουρα όχι συγκοινωνιακά και τεχνοκρατικά. Ήταν στο χέρι του εκάστοτε Υπουργού να επιλέξει την τύχη ή το μέλλον του ταχύτερου μέσου της πόλης.

Έτσι η μακροπρόθεσμη πολιτική για το Μετρό μέσα σε αυτά τα χρόνια ήταν απούσα ακόμα και αν ήταν γραμμένη στο Ρυθμιστικό σχέδιο της πόλης. Εκείνο δε που είναι πιο δύσκολο είναι να ικανοποιηθούν οι περισσότεροι από 50 Δήμοι που στοιχειοθετούν την Μητροπολιτική Αθήνα και που ο καθένας για τους δικούς του μικρο-τοπικούς λόγους δημιουργεί καταστάσεις, πολλές φορές ανεπανόρθωτες, όπως έγινε με την κατασκευή του σταθμού του Μετρό στην Αγία Παρασκευή που αντί να γίνει στην κεντρική πλατεία έγινε στα σύνορα του Δήμου με το Χαλάνδρι στο πιο αραιοκατοικημένο σημείο του.

Το θετικό γεγονός της ένωσης των μέσων σταθερής τροχιάς της πόλης (Μετρό, ΗΣΑΠ και Τραμ) είναι το σωστό βήμα, στη σωστή κατεύθυνση. Μία Μητροπολιτική εταιρεία που θα αποφασίζει ανεξάρτητα για τις ανάγκες της πόλης τα επόμενα χρόνια σύμφωνα με τις απαραίτητες μελέτες. Αν η νέα εταιρεία ΣΤΑΣΥ καταφέρει να το κάνει αυτό θα είναι μια μεγάλη επιτυχία όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για την Θεσσαλονίκη που τώρα κατασκευάζει το δικό της δίκτυο και θα μπορεί αντίστοιχα να επιλέξει την δική της μοίρα.

Η απόφαση για το μέλλον όμως στην Αθήνα είναι καθαρά θέμα επιλογής. Θέλουμε την Αθήνα εύκολη, προσβάσιμη, επαρκής στα περισσότερα σημεία της ή μποτιλιαρισμένη από εκατομμύρια αυτοκίνητα που καταβροχθίζουν κάθε σημείο της πόλης; Η απόφαση είναι δική μας..