κείμενο από το ypodomes.com
Όταν πριν από 3 χρόνια έγινε η επίσημη παρουσίαση του έργου της Ανάπλασης Πανεπιστημίου, υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός για το έργο μιας και ήταν πολύ οραματικό για την εποχή του αλλά και για την πόλη της Αθήνας που η εικόνα της δεν είναι και στα καλύτερα της.
Την ίδια περίοδο σε μία άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης, τη Βιέννη, είχαμε το σχεδιασμό της Μariahilferstrasse, ενός κεντρικότατου δρόμου της πόλης. Εκεί οι αντιδράσεις και οι επιφυλάξεις ξεκίνησαν από νωρίς.
Ένα χρόνο αργότερα, στην Αθήνα πολεμούσαμε για την προώθηση της δημοπράτησης της Πανεπιστημίου ενώ την ίδια ώρα είχαν αρχίσει τα πρώτα αρνητικά δημοσιεύματα "για το κυκλοφοριακό χάος που θα φέρει". Οι καθυστερήσεις εμφανείς και με συνεχείς αναβολές για το έργο.
Στη Βιέννη, η κουβέντα είχε ολοκληρωθεί και είχαμε περάσει ήδη σε ρυθμούς κατασκευής μιας και τελικά επικράτησε η λογική ότι η πεζοδρομημένη αρτηρία θα έφερνε θετικά αποτελέσματα σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση.
Το 2014 οι δρόμοι της Πανεπιστημίου και της Mariahilferstrasse ήταν εντελώς διαφορετικοί. Στην Ελλάδα αφού παρουσιάσαμε το σχέδιο με τυμπανοκρουσίες και την στιγμή που όλοι περιμέναμε την εκκίνηση της ανάπλασης, ήρθε κεραυνός εν αιθρία η εν πολλοίς απένταξη του έργου από το σχεδιασμό για το νέο ΣΕΣ 2014-2020 ενώ ήρθε και μία προσφυγή -μοιραία- στο ΣτΕ.
Στην Mariahilferstrasse το έργο ολοκληρωθεί και οι χρήστες του αρχίζουν και αντιλαμβάνονται την αξία που θα αποκτήσει όχι μόνο αυτός ο δρόμος αλλά όλη η περιοχή που συνδέεται με το δρόμο.
ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΕΛΙΚΑ;
Αν αναλύσουμε λίγο το τί συνέβη και κυρίως το πως συνέβη αυτή η ανατροπή στην Πανεπιστημίου και δεν είχε την ίδια τύχη με τον δρόμο στη Βιέννη θα βρούμε το μόνιμο ελληνικό δράμα.
Θέλουμε να κάνουμε μία παρέμβαση, την οργανώνουμε κάπως ρηχά, οι φορείς την θέλουν αλλά οι αντίρροπες δυνάμεις πάντα αμφιβάλλουν. Αυτή η αμφιβολία με το πέρασμα του χρόνου διαβρώνει το σχέδιο και τελικά κάτω από το βάρος της ίδιας της αμφιβολίας το έργο καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Είναι μία ιστορία που στα ελληνικά κατασκευαστικά δρώμενα την βλέπουμε συχνά-πυκνά. Μόνο μία μεγάλη πεζοδρόμηση προχώρησε στην πόλη, αυτή της Διονυσίου Αεροπαγίτου και αυτή γιατί ως καθυστερημένο Ολυμπιακό Έργο προσπέρασε τις γνωστές κακοτοπιές και τελικά πραγματοποιήθηκε.
Η αντιπαραβολή Πανεπιστημίου-Mariahilferstrasse είναι ένα ιδανικό μάθημα διαφορετικής προσέγγισης, προβληματισμού αλλά και υλοποίησης πλάνων μεταξύ της χώρας μας και μιας κλασσικής ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Προς το παρόν οι Αυστριακοί χαίρονται ένα θαυμάσιο πεζόδρομο που συνδέει το κέντρο με τη δυτική πλευρά της πόλης, με ποδηλάτες, γονείς με παιδιά, νεαρά και όχι τόσο νεαρά ζευγάρια, παρέες φίλων, μοναχικούς τύπους, χώρους συναυλιών, περιπάτου, σκιάς, εμπορικής δραστηριότητας και αρμονίας του χώρου και εμείς για ακόμα μία φορά θα "βράσουμε" στο ζουμί μας, αναρωτώμενοι τι δεν πήγε -και πάλι- καλά και χάσαμε ακόμα μία ευκαιρία ποιοτικής αναβάθμισης του κέντρου της πρωτεύουσας μας.
Όταν πριν από 3 χρόνια έγινε η επίσημη παρουσίαση του έργου της Ανάπλασης Πανεπιστημίου, υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός για το έργο μιας και ήταν πολύ οραματικό για την εποχή του αλλά και για την πόλη της Αθήνας που η εικόνα της δεν είναι και στα καλύτερα της.
Την ίδια περίοδο σε μία άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης, τη Βιέννη, είχαμε το σχεδιασμό της Μariahilferstrasse, ενός κεντρικότατου δρόμου της πόλης. Εκεί οι αντιδράσεις και οι επιφυλάξεις ξεκίνησαν από νωρίς.
Ένα χρόνο αργότερα, στην Αθήνα πολεμούσαμε για την προώθηση της δημοπράτησης της Πανεπιστημίου ενώ την ίδια ώρα είχαν αρχίσει τα πρώτα αρνητικά δημοσιεύματα "για το κυκλοφοριακό χάος που θα φέρει". Οι καθυστερήσεις εμφανείς και με συνεχείς αναβολές για το έργο.
Στη Βιέννη, η κουβέντα είχε ολοκληρωθεί και είχαμε περάσει ήδη σε ρυθμούς κατασκευής μιας και τελικά επικράτησε η λογική ότι η πεζοδρομημένη αρτηρία θα έφερνε θετικά αποτελέσματα σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση.
Το 2014 οι δρόμοι της Πανεπιστημίου και της Mariahilferstrasse ήταν εντελώς διαφορετικοί. Στην Ελλάδα αφού παρουσιάσαμε το σχέδιο με τυμπανοκρουσίες και την στιγμή που όλοι περιμέναμε την εκκίνηση της ανάπλασης, ήρθε κεραυνός εν αιθρία η εν πολλοίς απένταξη του έργου από το σχεδιασμό για το νέο ΣΕΣ 2014-2020 ενώ ήρθε και μία προσφυγή -μοιραία- στο ΣτΕ.
Στην Mariahilferstrasse το έργο ολοκληρωθεί και οι χρήστες του αρχίζουν και αντιλαμβάνονται την αξία που θα αποκτήσει όχι μόνο αυτός ο δρόμος αλλά όλη η περιοχή που συνδέεται με το δρόμο.
ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΕΛΙΚΑ;
Αν αναλύσουμε λίγο το τί συνέβη και κυρίως το πως συνέβη αυτή η ανατροπή στην Πανεπιστημίου και δεν είχε την ίδια τύχη με τον δρόμο στη Βιέννη θα βρούμε το μόνιμο ελληνικό δράμα.
Θέλουμε να κάνουμε μία παρέμβαση, την οργανώνουμε κάπως ρηχά, οι φορείς την θέλουν αλλά οι αντίρροπες δυνάμεις πάντα αμφιβάλλουν. Αυτή η αμφιβολία με το πέρασμα του χρόνου διαβρώνει το σχέδιο και τελικά κάτω από το βάρος της ίδιας της αμφιβολίας το έργο καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Είναι μία ιστορία που στα ελληνικά κατασκευαστικά δρώμενα την βλέπουμε συχνά-πυκνά. Μόνο μία μεγάλη πεζοδρόμηση προχώρησε στην πόλη, αυτή της Διονυσίου Αεροπαγίτου και αυτή γιατί ως καθυστερημένο Ολυμπιακό Έργο προσπέρασε τις γνωστές κακοτοπιές και τελικά πραγματοποιήθηκε.
Η αντιπαραβολή Πανεπιστημίου-Mariahilferstrasse είναι ένα ιδανικό μάθημα διαφορετικής προσέγγισης, προβληματισμού αλλά και υλοποίησης πλάνων μεταξύ της χώρας μας και μιας κλασσικής ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Προς το παρόν οι Αυστριακοί χαίρονται ένα θαυμάσιο πεζόδρομο που συνδέει το κέντρο με τη δυτική πλευρά της πόλης, με ποδηλάτες, γονείς με παιδιά, νεαρά και όχι τόσο νεαρά ζευγάρια, παρέες φίλων, μοναχικούς τύπους, χώρους συναυλιών, περιπάτου, σκιάς, εμπορικής δραστηριότητας και αρμονίας του χώρου και εμείς για ακόμα μία φορά θα "βράσουμε" στο ζουμί μας, αναρωτώμενοι τι δεν πήγε -και πάλι- καλά και χάσαμε ακόμα μία ευκαιρία ποιοτικής αναβάθμισης του κέντρου της πρωτεύουσας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου