κείμενο από το ypodomes.com
Εδώ και καιρό μέσα από το ypodomes.com έχουμε επισημάνει την έλλειψη πολλών νέων έργων στη χώρα. Έχουμε επίσης πει πολλές φορές ότι σε επίπεδα βασικών υποδομών η Ελλάδα δεν είναι τόσο πίσω όσο πριν 15-20 χρόνια.
Μέχρι το 2020 η χώρα θα διαθέτει ένα ισχυρό δίκτυο αυτοκινητόδρομων, από τα πιο πλήρη στην Ευρώπη, ένα ανεκτό δίκτυο σιδηροδρόμων, πληθώρα από ανακαινισμένα και πολύ καλά αεροδρόμια, λιμάνια.
Στο αστικό τοπίο η χώρα μας θα διαθέτει πολλά νέα ή ανακαινισμένα νοσοκομεία ακόμα και σε περιοχές που στην υπόλοιπη Ευρώπη να μην υπάρχουν (τώρα αν λειτουργούν σωστά ή δεν είναι στελεχωμένα είναι μία άλλη κουβέντα).
Γενικότερα οι ανάγκες τις χώρες σε μεγάλα έργα υποδομής τα επόμενα χρόνια δεν θα έχουν το ρυθμό που είχαν και η στροφή αυτή θα γίνει πιο αισθητή όσο περνούν τα χρόνια.
Ένα πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν με τις παρούσες και τις μελλοντικές συνθήκες μπορούν να διατηρηθούν όλες οι τεχνικές εταιρίες στην Ελλάδα. Η αναβροχιά στις δημοπρατήσεις έχει γίνει κινούμενη άμμος για πολλές από αυτές και το μέλλον τους διαγράφεται σκοτεινό.
Στο πεδίο των μεγάλων τεχνικών ομίλων το μήνυμα το έχουν πάρει εδώ και χρόνια και η συμμετοχή τους σε έργα του εξωτερικού είναι ολοένα και μεγαλύτερη. Αυτό βοηθά στη διατήρηση θέσεων εργασίας και στην προσθήκη της Ελλάδας ως μίας χώρας με εξαιρετικά υψηλή τεχνογνωσία σε έργα απαιτήσεων όπως οι αυτοκινητόδρομοι, οι σιδηρόδρομοι, με σήραγγες και άλλα μεγάλα τεχνικά.
Στο πεδίο των μεσαίων εταιρειών αλλά και σε αυτό των μικρότερων μία πρώτη διαπίστωση είναι πως το αντικείμενο εργασιών τους είναι πρακτικά αδύνατο να διατηρηθεί στα επίπεδα προ κρίσης, στα "πέτρινα" κατασκευαστικά χρόνια που περνάμε αλλά όπως φαίνεται και σε αυτά που έρχονται.
Εδώ εστιάζουμε περισσότερο την προσοχή μας καθώς αυτός ο όγκος εταιρειών απασχολεί και τη μεγάλη μερίδα εργαζομένων στον τομέα των κατασκευών. Τι θα γίνει με όλες αυτές τις εταιρείες;
Πρόσφατα από το βήμα συνεδρίου το καμπανάκι κινδύνου για από την απουσία έργων χτύπησε ο Πρόεδρος του ΣΑΤΕ Ζαχαρίας Αθουσάκης που διερωτήθει τι μέλλον περιμένει τον τεχνικό κλάδο.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο υπάρχουν 2 βασικές, στρατηγικές επιλογές για τις μικρομεσαίες και μεσαίες επιχειρήσεις σε μία ρεαλιστική αποτύπωση των πραγμάτων:
Η πρώτη είναι να συμμετέχουν στα νέα μεγάλα έργα αυτού του ΕΣΠΑ, των Παραχωρήσεων-ΣΔΙΤ αλλά και του Πακέτου Γιουνκέρ που θα αποκτήσουν οι μεγάλες 7ης τάξης τεχνικές εταιρίες ως υπεργολάβοι και μαζί με τα δικά τους έργα να διατηρηθούν όσο γίνεται περισσότερο. Αυτό είναι μία λύση που έχουν επιλέξει πολλές από τις τεχνικές του χώρου.
Το πρόβλημα σε αυτή την επιλογή είναι αυτό που η αγορά ονομάζει "σκοτωμένη τιμή". Να δίδονται δηλαδή υποτμήματα έργου σε πολύ χαμηλές τιμές, τόσο χαμηλές που ίσως να είναι αμφίβολο ακόμα και αν καλύπτει το βασικό κόστος τους.
Από την άλλη εξασφαλίζει μία "συμμαχία" με τις μεγάλες δυνάμεις του χώρου και μία ροή χρημάτων που βοηθά την εταιρεία να επιζεί. Είναι όμως μακροπρόθεσμα μία βιώσιμη επιλογή ή αποτελεί τον κανόνα του σήμερα που λέει "ας ζήσουμε λίγο ακόμα έτσι και βλέπουμε αύριο";
Η δεύτερη επιλογή είναι η συνένωση εταιρειών μικρών και μεσαίων μεγεθών που θα βοηθήσει πολλές από τις σημερινές εταιρείες να συμμετάσχουν σε ένα μεγαλύτερο εταιρικό σχήμα που θα επιτρέψει την "εισβολή" τους σε μεγαλύτερα έργα αλλά και στην περαιτέρω εξωστρεφή πορεία του τεχνικού κλάδου της χώρας. Με αυτή την επιλογή, η συνένωση δυνάμεων θα έφερνε μεγαλύτερη δύναμη και τεχνογνωσία σε σχήματα που σήμερα από μόνη της η κάθε εταιρεία δεν έχει.
Αυτή η επιλογή είναι δύσκολη αλλά ίσως μακροπρόθεσμα μια πιο σοφή επιλογή. Άλλωστε η σημερινή ηγετική εταιρεία στον κλάδο ο ΑΚΤΩΡ προήλθε από την ένωση δυνάμεων πολλών αξιόλογων τεχνικών εταιρειών.
Οι κακές επιδόσεις της εγχώριας αγοράς να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του τεχνικού κλάδου δεν αναμένεται να αλλάξουν γρήγορα μιας και δεν περιμένουμε ούτε στο πεδίο των ιδιωτικών έργων (οικοδομή κυρίως) κάποια άνθηση.
Το πρόβλημα σε αυτή την επιλογή είναι πως στη χώρα μας δύσκολα κάποιος από "αφεντικό" γίνεται συνεταίρος. Όμως αυτή η πολυδιάσπαση οδηγεί μαθηματικά σε αφανισμό πολλά τεχνικά γραφεία και εταιρείες ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω.
Σε κάθε περίπτωση τα προβλήματα στον τεχνικό χώρο σχετικά με την επιβίωση πολλών από τα μέλη του, που αν προσθέσεις και την παράλογη φορολόγηση τότε έχεις ένα εκρηκτικά αρνητικό μείγμα θα πρέπει να απασχολήσει, να συζητηθεί και εντέλει να φέρει αποτέλεσμα.
Ο χρόνος ούτε βοηθά, η πολιτεία επίσης. Είναι θέμα κλαδικό, να υπάρξει μία καλύτερη μέρα, με περισσότερες ευκαιρίες και από την άλλη να υπάρξει ένας πραγματικά βιώσιμος τομέας με επιχειρήσεις που θα μπορούν να αντέξουν την σημερινή σκληρή πραγματικότητα και θα μπορέσουν να αποτελέσουν την ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου