H ΘΕΣΗ ΜΟΥ: Η ανάπτυξη Μετρό μένει πίσω

κείμενο από το ypodomes.com
Καθώς η κουβέντα για τις συγκοινωνίες φουντώνει όλο και πιο πολύ, πίσω μένει η ανάπτυξη του Μετρό στην Αθήνα. Το μέσο κλείνει σε λίγες μέρες 11 χρόνια παρουσίας στην πόλη και μαζί με τον ΗΣΑΠ έχουν αποδειχθεί ότι είναι οι συγκοινωνιακοί καταλύτες του κυκλοφοριακού προβλήματος της πόλης.

Σε απόλυτα νούμερα το δίκτυο των 3 γραμμών είναι πολύ μικρό για να καλύψει τις ανάγκες του λεκανοπεδίου και ενώ ξεκίνησε με μεγαλύτερες προοπτικές εντέλει όσο περνούν τα χρόνια τόσο οι επεκτάσεις γίνονται με αργούς ρυθμούς. Σε ένα χρόνο από τώρα κλείνουμε 20 χρόνια από την εκκίνηση των πρώτων εργασιών Μετρό και από τότε η ανάπτυξη είναι μάλλον μέτρια.

Αν υποθέσουμε ότι μέσα στο 2011 θα παραδοθούν οι υπόλοιπες επεκτάσεις που βρίσκονται ακόμα παγιδευμένες στο πρόβλημα με τα ηλεκτρομηχανολογικά τότε θα δούμε ότι στα 20 πρώτα χρόνια μπήκαν σε λειτουργία δύο γραμμές που η μία έχει μήκος 17χλμ και 20 σταθμούς και η άλλη έχει μήκος 42χλμ (μαζί με το δίκτυο του Προαστιακού) και 21 σταθμούς. Συνολικά 59χλμ δίκτυο και 41 σταθμούς.

Αν το δούμε ιστορικά τα νούμερα αυτά δεν είναι μικρά. 41 σταθμοί σε 20 χρόνια δεν είναι λίγοι σε μια προβληματική πόλη με κορεσμένους δρόμους και αρχαία παντού. Το ζήτημα είναι ότι οι δεκαετίες αργοποριών και απραξίας δημιουργούν την αίσθηση του «δεν είναι αρκετό». Τα 5 εκατομμύρια που υπάρχουν σε αυτή την πόλη κάνουν το όλο εγχείρημα να μικραίνει παρότι δεν είναι μικρό.

Το απογοητευτικό είναι ότι με την πάροδο του χρόνου δεν βλέπουμε την ένταση των κατασκευών να συνεχίζεται αλλά αντιθέτως να μειώνεται συνεχώς. Για να καταλάβουμε όλοι περί τίνος πράγματος μιλάμε ας δώσουμε μερικά στοιχεία.

Το 1997 όταν κατασκευάζονταν οι πρώτοι σταθμοί το αντικείμενο ήταν 19 σταθμοί προς 4 κατευθύνσεις, το 2002 με την προετοιμασία της Ολυμπιάδας κατασκευάζονταν 8 σταθμοί (+4 κοινοί με τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο) προς 4 κατευθύνσεις, το 2007 κατασκευάζονταν 10 σταθμοί προς 4 κατευθύνσεις.

Το 2012 αν υποθέσουμε ότι θα παραδοθούν οι υπόλοιπες επεκτάσεις αλλά θα ξεκινήσει αυτή του Πειραιά τότε συνολικά θα κατασκευάζονται 6 σταθμοί σε μία μόνο κατεύθυνση. Φυσικά κάποιος μπορεί να πει ότι ειδικά το βόρειο άκρο της γραμμής 3 ολοκληρώθηκε. Τα άλλα 3 όμως;

Στην καλύτερη περίπτωση αν τον επόμενο χρόνο ξεκινήσει ο διαγωνισμός για την ανάπτυξη της Γραμμής 4 θα έχουμε ανάδοχο το 2013 και βλέπουμε. Άρα για τα επόμενα χρόνια οι σταθμοί που θα λειτουργούν στην Αθήνα θα παραμείνουν στα ίδια επίπεδα και προς το τέλος της δεκαετίας που διανύουμε θα έχουμε λειτουργία των νέων επεκτάσεων και των νέων σταθμών. Ως γνωστόν η κατασκευή του Μετρό προϋποθέτει χρόνο και οι καθυστερήσεις στην Ελλάδα στα έργα Μετρό ήταν πάντα παρούσες.

Εδώ λοιπόν έρχεται το συμπέρασμα ότι η ανάπτυξη Μετρό στην Αθήνα έχει χάσει την φλόγα της και η αρχική ιδέα της γρήγορης ανάπτυξης των γραμμών και την κάλυψης των περισσότερων περιοχών πάει στον κάλαθο των αχρήστων.

Είναι αριθμητικά και μαθηματικά βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια το δίκτυο θα παραμείνει ως έχει και μετά το 2018 θα δούμε νέες γραμμές και νέους σταθμούς. Ως τότε η Αθήνα πρέπει να έχει οργανώσει τις συγκοινωνίες της και να σκέφτεται το μέλλον του Μετρό καθώς ο πληθυσμός θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Η σημερινή κρίση όπως και να έχει κάποια στιγμή θα περάσει και η κληρονομιά που θα αφήσει θα είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το κίνητρο όμως θα λείπει καθώς το σημερινό δίκτυο εξακολουθεί να είναι λειτουργικό αλλά όχι πρακτικό για πολλές περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά.

Με την τάση της πόλης αυτής να αναπτύσσεται πιο πολύ κάθετα (σε ύψος δηλαδή) παρά οριζόντια (σε έκταση) την κάνει ιδανική για χρήση Μετρό. Το Μετρό του Λονδίνου με 11 τεράστιες γραμμές Μετρό μεταφέρει 3 εκατομμύρια επιβάτες την ημέρα δηλαδή περίπου 270.000 επιβάτες ανά γραμμή. Το Μετρό της Αθήνας με 3 γραμμές (εκ των οποίων οι 2 ατελείς) μεταφέρει περίπου 1.050.000 επιβάτες την ημέρα δηλαδή περίπου 350.000 επιβάτες ανά γραμμή. Και αυτό λόγω της πολύ σφιχτής δόμησης της.

Η κατάληξη του συλλογισμού μου είναι πως η χαλάρωση της ανάπτυξης Μετρό στην Αθήνα μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει και ακόμα μεγαλύτερες ανάγκες. Οι κινήσεις συγχώνευσης είναι σωστές καθώς οι πολιτικές θα είναι κοινές. Που είναι όμως το όραμα της ανάπτυξης. Το έφαγε και αυτό η κρίση;