κείμενο από το ypodomes.com
Μιλώντας για τις υποδομές εδώ και χρόνια, έχω την πεποίθηση πως ήρθε η ώρα για την επόμενη σελίδα. Η Ελλάδα της κρίσης, έφερε στο χώρο των υποδομών τεράστια προβλήματα και αδιέξοδα. Δεν είναι άλλωστε κρυφό πως η κατασκευή περνά την χειρότερη περίοδο της μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σχεδόν στο σύνολο τους τα μεγάλα έργα που ξεκίνησαν από το 2008 και μετά δεν μπορούν να ολοκληρωθούν. Ο προγραμματισμός νέων έργων επίσης είναι επί της ουσίας ένα ευχολόγιο που όλοι θέλουμε να γίνει πραγματικότητα.
Ο ΣΑΤΕ πριν από λίγες μέρες έκρουσε (όπως άλλωστε είχαμε κάνει και εμείς πριν ακριβώς μία εβδομάδα) τα καμπανάκια κινδύνου για την απουσία ενός νέου μπουκέτου έργων που θα κρατήσει βιώσιμες της ελληνικές τεχνικές εταιρείες.
Ο χειρότερος παράγοντας στην 8ετή κρίση της χώρας μας είναι η απαισιοδοξία που έχει κληρονομήσει σε όλο τον κατασκευαστικό κόσμο. Αυτό το συναίσθημα το καταλαβαίνεις σε κάθε κουβέντα που κάνεις με ανθρώπους του κλάδου.
Η κατάρρευση ενός από τους παραδοσιακούς πυλώνες της Ελληνικής Οικονομίας, της κατασκευής έχει φέρει πλήγμα και σε όσα επαγγέλματα σχετίζονται μαζί της και είναι εκατοντάδες. Άρα αυτή η απαισιοδοξία έχει πλέον ποτίσει και όλους αυτούς τους κλάδους.
Αυτή η διάχυση της απαισιοδοξίας απασχολεί περίπου το 1/10 των Ελλήνων και αυτό το ποσοστό είναι τεράστιο. Είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Είναι τόσο μεγάλο που αν δεν κάνει κάτι η σημερινή Κυβέρνηση αυτή η απαισιοδοξία και η μιζέρια θα μπολιάζει όλο και περισσότερους.
Ακούμε και γράφουμε εδώ στο ypodomes.com για τα νέα μεγάλα σχέδια ένταξης έργων στα χρηματοδοτικά εργαλεία που είναι στην επιφάνεια. ΕΣΠΑ, Πακέτο Γιούνκερ, ΣΔΙΤ, και άλλες μορφές οικονομικής ροής χρήματος προς την Ελλάδα είναι διαθέσιμες και χρίζουν αξιοποίησης.
Αυτό που πρέπει να γίνει αυτή την εποχή κατανοητό είναι η διαχείριση αυτής της κατάστασης. Όσοι ασχολούμαστε με τον τεχνικό κλάδο βλέπουμε αυτό το pause που έχει γίνει στην παραγωγή νέων έργων. Η εξαγγελία τόσων πολλών ταυτόχρονων project εφόσον προχωρήσουν θα είναι μία μεγάλη ευτυχία για όλο τον κλάδο.
Χρειάζεται όμως να μπει μία σειρά, να επικρατήσει ένας ρεαλισμός στο τι μπορούμε πραγματικά να προχωρήσουμε και σε τελική ανάλυση να μπει μία ιεράρχηση για το τι πρέπει να προχωρήσει. Αυτός ο παράγοντας μπορεί να φαίνεται δευτερεύοντας αλλά στην πραγματικότητα είναι ο πιο ουσιώδης. Τα έργα που πρέπει να προχωρήσουν ως άμεση ανάγκη είναι και εκείνα που στο τέλος θα είναι πιο εμπορικά άρα θα εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση που χρειάζονται.
Επίσης οι Περιφέρειες πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα να εντάσσουν στον ΕΣΠΑ και να δημοπρατούν τη νέα γενιά έργων καθώς η μεγάλη καθυστέρηση στις δημοπρατήσεις μικρών και μεσαίων έργων απλά προκαλεί αργό θάνατο σε μεγάλη μερίδα των τεχνικών εταιρειών.
Η αναδίπλωση του κλάδου επίσης είναι επιβεβλημένη. Όσοι στρουθοκαμηλίζουν πιστεύοντας ότι θα ξαναγυρίσουμε στις ανέμελες μέρες πριν το 2008 απλά αυταπατώνται. Συνενώσεις εταιρειών και εξωστρέφεια πρέπει να μπουν στο κάδρο όλων των οργανώσεων του κλάδου και να δίδεται τεχνική βοήθεια σε όσους θέλουν αλλά δεν ξέρουν, σε όσους θέλουν αλλά δεν μπορούν.
Αυτό που τελικά χρειάζεται είναι όχι ατελείωτη υποσχεσιολογία για έργα, αλλά κινήσεις. Και μέχρι τώρα οι κινήσεις από πλευράς Υπουργείου είναι λίγες, πολύ λίγες. Ωραία είναι τα πλάνα για το μέλλον αλλά κάποια στιγμή πρέπει το μέλλον να έρθει στο παρόν γιατί αν δεν γίνει αυτό και σχετικά σύντομα τότε μεγάλο μέρος του κλάδου κινδυνεύει απλά να γίνει παρελθόν περιμένοντας ένα μέλλον που δεν έρχεται ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου