Σχόλιο: Οι Υποδομές που θα γίνουν αρκούν;

Εδώ και αρκετά χρόνια οι γενιές οι δικές μας και μιλώ για τις ηλικίες 20 και πάνω γινόμαστε μάρτυρες μιας πολύ μεγάλης προσπάθειας που γίνεται από το 1990 και μετά. Μεταπολεμικά έγινε η πρώτη μεγάλη επιχείρηση της χώρας να αποκτήσει μοντέρνες υποδομές με αποτέλεσμα πολλές περιοχές να βγουν από την απομόνωση που είχαν μέχρι τότε. Το σχέδιο ήταν και το πιο μικρό χωριό να αποκτήσει δρόμο και πρόσβαση στις νέες τότε Εθνικές Οδούς. Τότε που το αυτοκίνητο ήταν είδος πολυτέλειας και οι μετακινήσεις συνήθως γίνονταν μαζικά. Και ενώ το οδικό πλάνο πήγε πολύ καλά για τις συνθήκες της εποχής ο σιδηρόδρομος έμεινε πίσω στις προτεραιότητες μαζί με τα υπόλοιπα μέσα σταθερής τροχιάς μιας και το αυτοκίνητο φάνταζε το μέσον του μέλλοντος, όπου ο καθένας θα μπορούσε να έχει το δικό του μέσο και να μετακινείται χωρίς την εξάρτηση από τις ράγες. Έτσι ο σιδηρόδρομος ουσιαστικά από την δεκαετία του 50` εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, το Τραμ ξηλωνόταν ως εμπόδιο από τις πόλεις που είχαν δίκτυο και η λύση του πετρελαιοκίνητου λεωφορείου φαινόταν πιο ελκυστική ειδικά στην Αθήνα όπου μπορούσε να φτάσει σε όλα τα απομακρυσμένα και αναπτυσσόμενα τότε προάστια νότια, δυτικά και βόρεια του κέντρου της πόλης. Και ενώ από την δεκαετία του 60 μόνο ο ηλεκτρικός επεκτάθηκε μέχρι τα Βόρεια Προάστια της πόλης η Ευρώπη ανακάλυπτε τις βλαβερές συνέπειες της υπερβολικής χρήσης του ιχ και στράφηκε και πάλι στα ΜΣΤ. Το αποτέλεσμα φάνηκε σχετικά γρήγορα καθώς αναπτύσσονταν πολύ γρήγορα αστικά, προαστιακά και υπεραστικά (σιδηρόδρομος) δίκτυα σταθερής τροχιάς. Οι Εθνικές Οδοί μετατράπηκαν σε αυτοκινητόδρομοι και τα αεροδρόμια και τα λιμάνια απέκτησαν μεγάλη σημασία για την μαζική μεταφορά επιβατών και προϊόντων και έγιναν σημείο αναφοράς.
Στην Ελλάδα πάλι συνεχίσαμε απέχοντας από την συγκοινωνιακή επανάσταση που γίνονταν στη Δυτική Ευρώπη και για τα επόμενα 20 χρόνια μείναμε παρατηρητές. Από την δεκαετία του 70 η Ευρώπη (ακόμα και η ανατολική) έκανε ηλεκτροκίνητο το δίκτυο των σιδηροδρόμων φτάνοντας σε πολύ μεγάλες αποστάσεις σε μικρό χρόνο όταν η Αθήνα χρειάζονταν 4,5 για την Πάτρα (215χλμ) και 7 ώρες για τη Θεσσαλονίκη (500χλμ) και η μόνη επένδυση στα μεταφορικά ήταν τα ΚΤΕΛ.
Την δεκαετία του 80` η ΕΟΚ αποφασίζει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης που αφορούσε κυρίως την πρόοδο και την μετεξέλιξη των αγροτικών χωρών (και οικονομιών) βγάζοντας το Α` Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης το οποίο ενώ έδινε τεράστια κεφάλαια για την ανάπτυξη των κρατών-μελών, Στην Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Όταν οι πολιτικοί της εποχής κατάλαβαν τι εργαλείο ανάπτυξης χάθηκε τότε άρχισαν να σχεδιάζουν πάνω στα επόμενα ΚΠΣ τον πολυπόθητο εκσυγχρονισμό της χώρας που πλέον απείχε ένα σύμπαν από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
Ετσι έχουμε φτάσει στο 1990 και οι πρώτες δειλές κινήσεις αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Σχεδιάζονται οι πρώτοι αυτοκινητόδρομοι, τα μέσα σταθερής τροχιάς γίνονται και πάλι της μόδας, σχεδιάζονται εκ νέου λιμάνια, αεροδρόμια και με το Β και Γ ΚΠΣ γίνεται μια πραγματική επανάσταση.
Και δεν μιλώ κομματικά. Η χώρα αυτή προσπαθεί τα τελευταία 15-20 χρόνια να καλύψει το χαμένο έδαφος 30 ετών όπου μας έφεραν στις τελευταίες θέσεις της οικονομικής ευμάρειας καθώς και ιστορικά να το δούμε, όταν οι υποδομές μιας χώρας είναι επαρκείς τότε ανθίζει το εμπόριο, οι μεταφορές, ο τουρισμός (είδος της εποχής μας) ενώ το οικονομικό επίπεδο γίνεται καλύτερο και ο κόσμος ευημερεί.
Σήμερα λοιπόν σύμφωνα με τη δική μου λογική αν περιμένουμε μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας θα φτάσουμε σε επίπεδο υποδομών (ή αν θέλετε να είμαστε πολύ πιο κοντά) τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες της Ε.Ε.
Αλλά το μεγαλύτερο λάθος είναι να επαναλάβουμε τον εφησυχασμό του παρελθόντος που μας έφερε τόσο πίσω. Οι πολιτικοί μας και οι πολιτικές μας τώρα και στο μέλλον πρέπει να σχεδιάζουν τις επόμενες κινήσεις ανάπτυξης των υποδομών.
Τα σύγχρονα θέματα πλέον δεν είναι τόσο οι μετακινήσεις αφού θα λυθούν πολλά από τα σημερινά προβλήματα όσο το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οι νέες μορφές πράσινης ενέργειας, η ανεπάρκεια του νερού, το τέλος της εποχής του πετρελαίου, η υπεραστικοποίηση των πόλεων κλπ. Συγκοινωνιακά μάλλον θα μας απασχολήσει η ταχύτητα στις μετακινήσεις.
Θα πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μαζί με τους πρωτοπόρους και όχι σαν τους ακόλουθους που βλέπουν και απλώς επαναλαμβάνουν. Αυτή η χώρα έχει βγάλει λαμπρά μυαλά που έχουν αφήσει εποχή. Σίγουρα υπάρχουν επιστήμονες που μπορούν να αφήσουν το στίγμα τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν τους εμπιστευτούμε κερδισμένοι θα βγούμε.