Σχόλιο: Ενστάσεις και προσφυγές,. Δικαίωμα ή εκμετάλευση;

Με αφορμή μια ερώτηση που μου έκανε φίλος αναγνώστης σχετικά με τις ενστάσεις στην ανάρτηση για τις αντιδράσεις του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη απαντώ: Οχι, σαφέστατα όχι και θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους μου ή οποιουδήποτε να λασπολογεί χωρίς αποδείξεις. Η κουβέντα μου ήταν γενικόλογη.
Στα δημόσια έργα είναι μηδενικές οι περιπτώσεις που η κατασκευή τους δεν δημιουργεί μπελάδες είτε σε κάποιους ιδιοκτήτες είτε επιβαρύνει το περιβάλλον είτε δημιουργεί αστικό τοπίο ακόμα και σε χωριά (πχ κόμβοι αυτοκινητόδρομων). Είναι όμως αφάνταστα κουραστικό σε ΟΛΑ τα έργα να έρχεται μια ομάδα ανθρώπων η οποία να σταματά επειδή γουστάρει ένα έργο το οποίο μπορεί να είναι πολύτιμο.
Εμένα με κουράζει η διαδικασία αυτή που έχει να κάνει με μια νομοθεσία που αφήνει τα δημόσια έργα γυμνά απέναντι ακόμα και σε ένα άτομο που μπορεί να διαφωνεί με την κατασκευή του οποιουδήποτε έργου.
Το γνωρίζετε ότι αν πχ συντονιστούμε από εδώ μέσα κάποια άτομο και κάνουμε ένα σύλλογο και βάζοντας ένα δικηγόρο μπορούμε να κάνουμε ενστάσεις για το έργο πχ επέκτασης του λιμένα Ηγουμενίτσας λόγω περιβαλλοντικής επίπτωσης; ή για οποιοδήποτε λόγο μας καπνίσει αρκεί να έχει νομικό κάλυμμα.
Πόσα έργα τα τελευταία χρόνια δεν έχουν καθυστερήσει, πετσοκοπεί, ακυρωθεί από τέτοιες ομάδες που είτε έχουν δίκιο είτε έχουν άδικο. Από που να αρχίσω;
Από την επιβολή κοψίματος ενός ολόκληρου σταθμού Μετρό στον Πειραιά στην Ευαγγελίστρια ύστερα από απαίτηση του Μητροπολίτη Πειραιά;
Από την καθυστέρηση του Τραμ στον Πειραιά για σχεδόν 5 χρόνια από την προηγούμενη διοίκηση του τοπικού Δήμου; αυτή την ώρα που μιλάμε υπάρχει εκ νέου ένσταση από ομάδα πολιτών.
Από το ναυάγιο της Υποθαλάσσιας Θεσσαλονίκης λόγω ένστασης πολιτών και φορέων;
Από την σχεδόν απαγόρευση ανέγερσης γηπέδου στο Βοτανικό στον Παναθηναϊκό από ομάδες πολιτών;
Από το ενδεχόμενη μεγάλης καθυστέρησης της εξωτερικής Θεσσαλονίκης λόγω δυσαρέσκειας 2 χωριών;
Από την διαμαρτυρία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη από ομάδα πολιτών;
Πολλά παραδείγματα σε μεγάλα και μικρά έργα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα. Γιατί δεν αλλάζει η διαδικασία και να θωρακιστούν τα δημόσια έργα τα επόμενα χρόνια. Έχω μάθει χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω ότι σε άλλες χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου) ότι τα δημόσια έργα περνούν τα έργα οι ίδιες πρώτα από το ΣτΕ έτσι ώστε μετά από όποιες διορθώσεις να είναι απρόσβλητα σε ανάλογες ενέργειες.
Εδώ γίνονται πολλά λάθη αφού δημιουργούνται έργα τα οποία καταρχάς είναι διάτρητα στις ορέξεις κάποιων, έτσι πολλές φορές γίνονται ενστάσεις εξ επί τούτου. Αρκετές φορές αδιαφορούν για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που ενδέχεται αν δημιουργήσουν με αποτέλεσμα να εκτοξεύεται το κόστος προκειμένου να προφυλαχθεί το περιβάλλον.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω πρόβλημα με όλους όσους ενίστανται στα έργα για τους δικούς τους λόγους δίκαιους ή άδικους. Εκνευρίζομαι με το όλο σύστημα που ένα έργο 24 μηνών μπορεί να χρειαστεί 7-8 χρόνια προετοιμασίας, προμελέτης, μελέτης, δημοπράτησης, ενστάσεων και εν τέλει αναδοχής τους έργου και να φτάσουμε στα 10! χρόνια.
Από την άλλη έχει γίνει και λίγο μόδα, να συστήνεις ένα σύλλογο και να αρχίζεις να επιτίθεσαι όπου θες.. Θα μου πεις ωραία τα λες Κε Καραγιάννη, αν πέρναγε ο δρόμος από δίπλα σου και σου χάλαγε την ησυχία θα είχες την ίδια άποψη;
Όχι δεν θα είχα την ίδια άποψη, όμως αν υπήρχαν ανταποδοτικά οφέλη θα το σκεφτόμουν ξανά ή αν φρόντιζαν για την όσο δυνατόν καλύτερη ηχομόνωση του μέρους ή την αποζημίωση για την μετεγκατάσταση μου σε άλλο μέρος,
Αυτό όμως για να ξαναγυρίσω στην κουβέντα προϋποθέτει ολοκληρωμένο σχεδιασμό, μελέτες και μέριμνα για όλους όσους εκείνους μπορεί να ενοχληθούν από ένα έργο. Και κυρίως καλύτερη αντιμετώπιση όλων του έργου του ίδιου, των πολιτών που θα επωφεληθούν, των πολιτών που θα ενοχληθούν, του συνολικού αποτελέσματος για την καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής μας. Γιατί βασική επιδίωξη όλων των δημόσιων έργων είναι (ή θα έπρεπε να είναι) αυτό ακριβώς. Η καλύτερη ποιότητα για όλους μας.